ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είσαι ότι πιο ωραίο γνώρισα στη ζωή μου, το χαμόγελό σου, η αύρα σου, η ευφυία σου, τα πάντα ήταν υπέροχα. Ήσουν εκεί, πάντα, σαν φως μέσα στο σκοτάδι της καθημερινότητάς μου. Κατάλαβα πως σου άρεσα, το κατάλαβα πολύ αργά όμως. Το είδα στις κινήσεις σου, στην αμηχανία σου, στο βλέμμα σου που όταν συναντιόταν με το δικό μου γινόταν ηλεκτρική εκκένωση. Ήταν οι συνθήκες που συμπέσαμε στη ζωή πολύ ανάποδες, έγιναν διάφορα μπερδέματα. Άλλα έλεγαν τα χείλη κι άλλα η καρδιά. Έπρεπε να φανούμε υπεράνω προσωπικών επιθυμιών. Το απωθούσα πολύ καιρό, το απωθούσες κι εσύ. Και τι έγινε στο τέλος; Όλεθρος. Τώρα ο καθένας μας συνεχίζει τη ζωή του, δήθεν χωρίς να υπάρχει κάτι σαν δολοφονημένο πάθος. Όταν κάτι δεν έχει ελπίδα πρέπει να δολοφονείται, αλλά το άτιμο δεν χάνεται όταν θέλουμε. Συνεχίζει να πονάει την καρδιά μας εκείνο το γιατί δεν δόθηκε καμιά ευκαιρία. Γιατί να μην μπορούσα να σε ξαναδώ; Ίσως είναι καλύτερα έτσι, καλύτερα που δεν αφέθηκε κι αυτό που νιώσαμε στην φθορά της καθημερινότητας, δεν θέλαμε να υποστεί τις ζημιές της ρουτίνας.