ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν λίγες μέρες με κομμάτιασες.Η κυνική σου ομολογία ότι σε 2 βδομάδες ξεπέρασες τα σχεδόν 5 μας χρόνια μαύρισε αυτή τη καρδιά που σε αγάπησε παράφορα.Άνοιξα ένα συρτάρι και βρήκα μια χειροτεχνία που μου είχες φτιάξει.Ένα κουτί που μέσα είχε φωτογραφίες μας από τη μέρα που πήγαμε στο Ζάππειο.Ναι..εκείνη την ημέρα που γράψαμε ο ένας στο βιβλίο του άλλου μια αφιέρωση.Εκείνη τη μέρα που χάραξα σε ένα δέντρο τα αρχικά μας και σχημάτισα μια καρδιά.3 χρόνια πριν...κοίτα μας τώρα...εσύ προχώρησες τόσο γρήγορα και εγώ έμεινα να κοιτάω ένα δέντρο που σιγά σιγά καταπίνει τα σημάδια που άφησε ο έρωτάς μας.Άραγε εμένα δεν με θυμίζει τίποτα;Άραγε η φωνή μου δεν σου ξύπνησε τίποτα;Το ότι ζούσαμε μια ζωή δύσκολη δεν θα έπρεπε να σε τρομάζει.Μια ζωή χωρίς μια τέτοια αγάπη όμως δεν βγαίνει.Σκοτείνιασε,ώρα να σε χαιρετήσω δέντρο...εύχομαι την επόμενη φορά να μη θυμάμαι ποιο απ' όλα είσαι.Ο χρόνος γιατρεύει,μα η καρδιά μου δείχνει να μη θέλει το φάρμακο.Καμιά φορά οι θεραπείες είναι χειρότερες από την αρρώστια.Σε θυμάμαι ακόμα...εσύ Ιωάννα;Η σιωπή σου προς απάντησή μου.