ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μικροί δεν είναι είμαστε;Κουκίδες. Μαύρες κουκίδες σε άσπρο φόντο.Κινούμαστε. Επιθυμούμε να κινηθούμε ανεξάρτητα.Μα αδυνατούμε. Κατευθυνόμενοι είμαστε.Άλλοτε από άλλους και άλλοτε από εμάς, από Τα πάθη μας, τα συναισθήματα, τους φόβους καιτις ελπίδες μας.Κινούμαστε σε μια πορεία που έχει εκ των προτέρων διαγραφεί.Παραταγμένοι είμαστε και υπακούμε.Και υπακούσαμε. Ανέκαθεν. Υποταχθήκαμε. Σε όλα. Και σε όλους.Κανείς δεν είναι ανεξάρτητος, μα πάνω από όλα κανείς δεν είναι ελεύθερος.Πρώτη φορά είδα τόσο μικρές κουκίδες με τόση δύναμη. Δύναμη όμως πολλές φορές απειλητική, υποσχόμενη πολλά δεινά.Και πολεμάμε. Σε έναν αέναο αγώνα πολεμάμε.Και δεν τελειώνει, ίσως γιατί εμείς δε σημαίνουμε το τέλος του.Και μείναμε κουκίδες. Μέχρι το τέλος. Μαύρες ασήμαντες κουκίδες γεμάτες πάθη, λάθη και αδυναμίες. Και κάνα δυο σωστά, και λίγες επιτυχίες, και δείγματα ευφορίας.Κουκίδες που δε νίκησαν ούτε νικήθηκαν. Απλά πολέμησαν ίσως με αθέμιτα μέσα.Και η μάχη δεν ευνόησε κανέναν. Ούτε την κάθε μεμονωμένη κουκίδα, ούτε τις αντίπαλες, ούτε και το σύνολο αυτών Όμως το φόντο είναι λευκό. Δεν ρούφηξε από το μαύρο, από την σκοτεινότητα των κουκίδων. Και ίσως ήταν εκ φύσεως λευκό ή διοχέτευσε όλο το σκότος στις «αθώες» κουκίδες, παραμένοντας ανεπηρέαστο, λευκό και οξυδερκές, να καταδεικνύει την κατάντια. Και έπειτα σιωπή, κενό και απόηχος πολέμου.