ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι από τους ανθρώπους που ήταν πάντα μόνος του. Στο σχολείο δεχόμουν έντονο bullying λόγω των κιλών μου. Μεγάλωσα, τα έχασα, αλλά κανένας δεν μου μιλούσε μέχρι το λύκειο λες και είχα λέπρα. Στο λύκειο γνώρισα άτομα αλλά ποτέ δεν είχαν χρόνο για μένα λες και είχα λέπρα. Η δουλειά μου(καφετέρια) αποτελούταν από 25 χρόνους που δεν ήθελαν να έχουν στην παρέα τους ένα μικρό,μόνο υποδείξεις ξέραν να κάνουν για να μην τους την πει το αφεντικό . Στο πανεπιστήμιο μου είμαι απλά ανύπαρκτος. Παρακαλούσα τον Θεό να έχω μια ομάδα για να κάνω τις υποχρεωτικές εργασίες. Βρήκα, αλλά τι να το κάνεις; ρωτούσα κάτι ομαδική και με έγραφαν. Μάλιστα σήμερα κάνανε κλήρο για το ποιος θα με πάρει στην ομάδα τους γιατί κανένας δεν με ήθελε. Με τους γονείς μου δεν έχουμε καλές σχέσεις. Στις δραστηριότητες μου, απλά τα άτομα με καλούσαν χωρίς να με μιλούν (εγώ τους μιλούσα αλλά με έγραφαν απαντώντας καταφατικά "ναι, ναι"). Κάθε μέρα κοιτάω τον εαυτό μου να δω σε τι φταίω, έχω φτάσει στο επίπεδο να φοβάμαι να μιλήσω για να μην προσβάλλω κανέναν ακόμη και με το καλημέρα μου. Σιχάθηκα τον κόσμο, σιχάθηκα την ζωή μου,αλλα τουλάχιστον κάποιος θα με άκουσε εδώ...