ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχασα πριν 3 μήνες τον πατέρα μου, είμαι μόλις 17 και νιώθω πως είμαι και ήμουν πάντα καταδικασμένος να μην κάνω τη ζωή που θέλω..δεν είχα τίποτα ποτέ "στρώμμενο" και γενικά πάντα ήμουν/είμαι καλός με όλους (ακόμα κ αν δεν έπρεπε μερικές φορές)..και τώρα έχω να δώσω Πανελλήνιες κ καθηγητές κ συμμαθητές μου μ έχουν "αποκλείσει" λόγω της ψυχολογικής κατάστασης στην οποία βρίσκομαι..αν κ δεν ξέρω πόσο άδικο έχουν όταν ακούνε πως ένας μαθητής που δεν έχει διαβάσει σχεδόν ποτε στη ζωή του θέλει ν γράψει 18..με λυπούνται όλοι πια..Με τσαντίζει που δεν μπορώ να χαρώ κ γω όπως οι άλλοι. Δεν τους νοιάζει τίποτα τα χουν σχεδόν όλα. Έτοιμα στο πιάτο Κ εγώ;; "Ο καημενούλης, το ανθρωπάκι" . Γιατί να μου στερείται το δικαίωμα να μπόρω να γελάσω..Νιώθω πως είμαι πολύ νεός για να δέχομαι τέτοιες σφαλιάρες απ τη ζωή..κ πως το μόνο καλό που μου ανταποδίδεται είναι η ικανότητα να αναπνεώ..κ ότι θα μαι μια ζωή στη μιζέρια κ θα βλέπω τους άλλους να κάνουν τη ζωή τους..κ γω να μένω στάσιμος.χωρίς να μπορέσω ν ξανανιώσω χαρά ποτέ..γιατί ρε πατέρα, γιατί με βαράς τόσο; Βοήθα με σε παρακαλώ..