ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 20 και νιώθω απαισια. Από μικρή δεν με άφηναν οι δικοί μου να έχω ασχολίες και ούτε να βγαίνω πολύ, ήμουν κλεισμένη μέσα. Για διακοπές με φίλες ούτε λόγος, μια φορά ζήτησα και έγινε χαμός. Και ας έχω δικά μου χρήματα. Έχω φίλη συνομιλικη που ήρθε από νησί Αθήνα και συζει με το αγόρι της, σπουδαζει αυτό που αγαπάει και ας είναι σχολή καλώς τεχνών, κάτι που πολλοί γονείς κατακρίνουν. Εγώ φροντιστήρια δεν πήγαινα οπότε πέρασα σε μια σχολή τυχαία και ας είχα πάθος για την πληροφορική,την οποία δεν μπόρεσα να πιάσω. Οι γονεις μου δεν με αποδείχθηκαν ποτέ και από πάντα μου λενε ότι φαίνομαι περίεργη. Ζηλεύω τη φίλη μου που έχει ένα πολύ ιδιαίτερο στυλ και οι γονεις της την στηρίζουν φουλ. Έχει και ένα αγόρι που την λατρεύει, ο δικός μου ξενοκοιταει, πότε δεν μπόρεσα να βρω κάτι καλό. Νιώθω ότι η ζωή μου είναι ελεεινή και ότι αν αισθάνομαι έτσι τώρα, σε κάνα 20 χρόνια πως θα είμαι;