ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

γιατί πάντα πρέπει να ξεχνάω εγώ?γιατί καποια στιγμή η αγάπη παυει να υφίσταται εκ του ενός?γιατί είμαστε καλά μόνο σε συναρτηση με τους άλλους-άλλους με την έννοια των συντρόφων?γιατί τίποτα άλλο δε μας γεμίζει τόσο?ψάχνουμε μ'αυτό τον τρόπο επιβεβαίωση?και αυτη η επιβεβαίωση μόνο από εκεί πηγάζει?μετά το χωρισμό ,μετά το χωρισμό κατα μαθηματική ακρίβεια αναζητουμε τον επόμενο/η ωστέ τί?να καλύψουμε το κενό?να μην είμαστε μόνοι?φοβόμαστε...φοβόμαστε τη μοναξιά,τις σκέψεις μας,την απουσία κάποιου να γεμίζει τις σκέψεις/καθημερινότητα/έγνοιες μας.φοβόμαστε το κενό μας.φοβόμαστε-κακά τα ψέματα-το "ξεβόλεμα" από τη συνήθειά μας.φοβόμαστε οτι όταν κάποιος μας βγάζει από τη ζωή του δε σημαίνουμε τίποτα,σαν να εκμηδενιζόμαστε...όμως ,πρώτοι εμείς ο ίδιοι περνάμε σε φάση άρνησης-δε θέλουμε να βγουμε -υποσυνείδητα-με ευκολία απο το ναυάγιο.Φοβόμαστε να ξεχάσουμε,τα ωραια τα ασχήμα,μόνο αυτά εμειναν και πεισματικά ο σκληρός μας δισκος αρνείται να τα διαγράψει.Ίσως όμως αναπολούμε και επιδιώκοντας ένα είδος αυτοτιμώρησης για όσα αφήσαμε να γίνουν απλά μια αναμνηση.το μυαλό μανιασμένα επιμένει να προχωρήσουμε αλλά συναισθηματικά δεν είμαστε έτοιμοι ,ο οργανισμός θέλει το χρόνο του ωστε να ξεχάσεινα αναπληρώσει τις απώλειεςνα συγχωρέσεινα αγαπήσει κ παλι τον εαυτό τουνα ξαναθυμιθεί πως είναι να αποφασίζει για τη μονάδα,για τον εαυτό του-πράγμα όχι απαραίτητα κακόνα σταθει ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ.Και εδώ μπαίνει στο παιχνίδι ο χρόνος ? η λήθη?καθε μέρα προσπαθώ να ξεχάσω και απο κάτι ?είναι όμως η λήθη χρόνος απεξάρτησης από τις αναμνήσεις?το υποσυνειδητο επιμένει να υπενθυμίζει ανθρώπους και καταστάσεις κάθε φορά που εσύ προσποιείσαι ακόμη πιο αριστοτεχνικά οτι έχεις πατήσει "Χ" στο παρελθόνΜε αυτές τις σκέψεις ξύπνησα το πρωί,η καλή μέρα από το πρωί φαινεται.Τράβις