4.7.2014 | 02:14
Γιατί ρε φίλε;
Στη δουλειά μου (εξωτερικό) είμαστε ένα μάτσο σπασίκλες με συναισθηματική νοημοσύνη και ωριμότητα κατώτερη από αυτή των "νορμάλ" ανθρώπων αλλά αφού είμαστε "τρελοί επιστήμονες" αυτό συγχωρείται κάπως - και φυσικά υπάρχουν και απόλυτα φυσιολογικά άτομα, απλά είναι πιο σπάνια...Τώρα που μετά από 3 χρόνια ετοιμάζομαι να φύγω για καινούργια δουλειά, σε καινούργια χώρα, αποχαιρετώ σιγά-σιγά τους ελάχιστους φίλους που έκανα εδώ (όσο μεγαλώνεις τόσο πιο δύσκολο είναι). Χθες βγήκα με έναν από αυτούς για μια μπύρα, και πάνω στην κουβέντα είπα αυτό που γράφω στην πρώτη παράγραφο, δηλ. ότι είμαστε λίγο σπασίκλες, λίγο υπερευαίσθητοι, ότι είμαστε obsessive με τη δουλειά, ότι αντιδρούμε υπερβολικά σε ασήμαντα πράγματα κτλ. Εννοείται δεν εξαιρούσα τον εαυτό μου, λέγοντας ότι κι εγώ είμαι "weird". Ο φίλος μου με ρώτησε αν πιστεύω ότι και αυτός είναι "περίεργος". Και του είπα την αλήθεια φυσικά, όπως θα έκανα με κάθε φίλο μου...ότι ναι, είναι πολύ περίεργος και πρέπει να βελτιωθεί γιατί κάνει κακό στον εαυτό του (είναι αρρωστομανής, υποχόνδριος, υπερβολικά ανασφαλής κτλ.). Η αντίδρασή του ήταν να βγει εκτός εαυτού και να με κοροιδέψει επειδή μια φορά στα 3 χρόνια είχα δακρύσει για 5 λεπτά στο γραφείο λέγοντας "at least I didn't cry in front of everyone". Γιατί είχα δακρύσει; Γιατί μετά από ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα που έπαθα, που μου έκανε μεγάλη σωματική, οικονομική και ψυχολογική ζημιά, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα νεύρα μου μια μέρα που όλα πήγαιναν στραβά -δεν ήμουν ακόμα τελείως καλά- ξέσπασα ρε παιδί μου πως το λένε.Γιατί ρε φίλε; Γιατί πήρες το ατύχημά μου και το χρησιμοποίησες για να μου την πεις για τη 1 φορά που έδειξα αδυναμία όλους αυτούς τους μήνες; Επειδή είπα ότι είσαι σπασίκλας και υποχόνδριος; Εσύ δεν ήσουν ρε μαλάκα που στο νοσοκομείο μου είπες με κατακόκκινα μάτια σχεδόν λιπόθυμος ότι δεν αντέχεις ούτε λεπτό να μείνεις στο δωμάτιο γιατί μυρίζουν τα σκατά από τους γέρους που χέζονταν πάνω τους, ενώ εγώ ήμουν εκεί μέσα στα σκατά για 1 μήνα, αστειευόμουν και ποτέ δε σου ζήτησα τίποτα; ΔΕ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ΡΕ ΠΑΛΙΟΜΑΛΑΚΑ; ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΕ ΜΑΛΑΚΑ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ ΤΗΝ ΩΡΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΑΤΑΔΕΧΤΗΚΑ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΩ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ ΣΕ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΟΥΝ ΟΤΑΝ ΟΛΗ Η ΣΧΟΛΗ ΣΕ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕ. ΚΑΡΙΟΛΗ.
