ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γιατί σαν μητέρα ενώ προσπαθώ από καρδιάς πάντα για το καλύτερο, νιώθω στο τέλος ότι δεν είμαι σε τίποτα αρκετή;Όταν θέλω να είμαι αυστηρή, νιώθω πως παραγίνομαι ή δεν γίνομαι τόσο, όσο πρέπει. Όταν είμαι ελαστική, νιώθω ότι παραείμαι ή ότι μου έχουν πάρει τον αέρα για τα καλά.Κάθε φορά που πληγωνόνται έστω από κάτι απλό, από ένα παιδιάστικο πείραγμα συμμαθητών, νιώθω υπεύθυνη εγώ. Ότι δεν τα έχω "εφοπλίσει" κατάλληλα. Όταν γυρνάω από τη δουλειά, πρέπει να τα διαβάσω γρήγορα, πρέπει να παίξουμε ελάχιστα για να προλάβω να μαγειρέψω, να καθαρίσω. Πάντα κάτι άλλο, κάτι που πρέπει να μπει ανάμεσα. Πολλές φορές δεν παίζω καν, τα αφήνω να βλέπουν παιδικά μπροστά σε μια οθόνη. Γιατί νιώθω πάντα τόσο ανεπαρκής; Γιατί όλα αυτά που είχα σχεδιάσει όταν γεννήθηκαν, έχουν αναβληθεί; Που πήγαν τα μέρη που σχεδίαζα να τα πάω; Οι ώρες που ονειρευόμουν ότι θα είμαι μαζί τους χωρίς να έχω απολύτως τίποτα άλλο στο μυαλό μου; Η ψυχραιμία μου όταν κάτι τους συμβαίνει -έστω κι απλό- ;Τι απέγιναν όλα αυτά;