ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεννηθηκα κληρονομώντας από τον παππού μου μια ταιράστια κρεατοελιά στην μύτι. Και όσο ασήμαντο και αν ακούγεται, αυτό αρκούσε να μου καταστρεψει την ζωή. Στο σχολειο κανεις δεν καθόταν μαζί μου. Αγόρι δεν είχα προφανώς. Και οι φιλοι μου ηταν ελάχιστοι έως μηδαμινοί εφόσον οι περισσοτεροι ντρεποντουσαν να κυκλοφορίσουν μαζί μου. Είχα ακούσει πολλές βρισιές και κοροϊδίες για την εμφανιση μου. Είχα φτάσει σε σημειο να σιχενομαι τον εαυτό μου και δεν ήθελα να βγαίνω από το σπίτι. Έτσι περναγαν τα χρόνια και γω ήμουν απομονωμένη στο καβούκι μου.(μονο με 2 κοπελες εκανα παρεα που με ειχαν αποδεχτει οπως ημουν και ειμαστε δεμένες μεχρι και σήμερα.) Μόλις τελειωσα το λυκειο, ζητησα υποτροφία από ένα πανεπιστημιο της Αγγλιας και με δέχτηκαν. (το να φυγω μακρια τους ηταν το μονο που σκεφτομουν ολα αυτα τα χρονια.) Εκεί στην Αγγλία γνώρισα μια κοπελα που ο αδερφός της ήταν πλαστικός με ειδικότητα στην νευροχειρουργική. Ετσι πηρα την αποφαση και την εβγαλα. Αν και ηταν αρκετα δυσκολη περίπτωση διοτι καλυπτε ενα μεγαλο μερος της μύτης. Επιπλεον εχασα και μερικά περιττα κιλά. Ολα κυλούσαν ομαλα. Ίσως το μόνο αρνητικό ηταν οτι μου ελειπαν οι γονείς μου. Ετσι αποφασισα να πάω 2 βδομαδες Ελλάδα να τους δω. (Δεν με ενοιαζε που θα γυρναγα και θα επεφτα πανω σε οσους με ειχαν πληγώσει εως τωρα. Ειχα αποκτήσει πίστη στον εαυτό μου και δεν ύδρωνε το αυτι μου πλεον απο ολα αυτα.) Γυρίζω λοιπόν και συμβαίνει κάτι το τελείως απρόσμενο. Ολοι όσοι δεν μου μιλαγαν τοτε (αγορια κοριτσια) και με κοροιδευαν με χαιρετούσαν,μου χαμογελούσαν και μάλιστα μερικοί μου ζητησαν να παμε και για καφέ το διαστημα που θα καθόμουν εκει. Εννοειται πως δεν βγήκα με κανέναν. Μετά από τόση υποκρισία τους σιχάθηκα παραπανω. Ευτυχως που τοσα χρονια δεν είχα επαφες με κανέναν τους. Ολα για καλό που λένε!!