ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γίνεται στη μεση της δεκαετίας των 30 να αισθάνεσαι γριά? Γίνεται ο σύντροφος και το παιδί που ονειρεύεσαι και δεν έρχονται, να γίνονται θηλία που σφίγγει κάθε μέρα και πιο πολύ το λαιμό σου? Γίνεται να μένεις ξαφνικά χώρις δουλειά και να προσπαθείς να τα χτύσεις όλα από την αρχή? Γίνεται να μην ξέρεις σε ποιά χώρα τελικά θα αναγκαστείς να μεταναστεύσεις για να χτίσεις τη ζωή σου? Γίνεται να αισθάνεσαι ότι δεν ανήκεις πουθενά? Οτι η ζωή προχωρά γύρω σου και εσύ απλά δεν έχεις την δύναμη να την αλλάξεις? Και ενώ μέσα σου φοβάσαι τόσο, γίνεται να χαμογελάς έτσι ώστε να συνεχίζεις να βρίσκεσαι στον αγώνα?