ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γλυκιά ακίνητη θολή νιρβάνα, δεν έχεις έρωτες μα έχεις πλάναέχεις οθόνη μα δεν έχεις μάναούτε ένα χέρι φιλικό  Έδω και κάποια χρόνια ζώ στην Αθήνα,  σ΄ενα απρόσωπο μικρό διαμέρισμα, μακριά απο οικογένεια και φίλους. Στην εποχή της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης οι περισότεροι είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας και τα ζητήματα που μας απασχολούν, δύσκολα  κάνεις φιλίες, οι οποίες  σχηματίζοται μέσα απο παρέες και δεν σου ανοίγει ευκολα κανένας την πόρτα για να μπείς και εσύ μέσα. Όποιες επαφές τις έχεις στην δουλειά,  όπου οι σχέσεις εάν δεν είναι ανταγωνιστικές, είναι τουλαχιστον επιδερμικές και τυπικές.  Σαν ανθρώπος έχω την ιδιοσυγκρασία να επιθυμώ την επαφή και συσχετισή με άλλους ανθρώπους και ίσως έχω την τάση να δημιουργώ σ΄ένα βαθμό στένες σχέσεις που κάποιος θα τις χαρακτήριζε ακόμη και εξαρτητικές.  Σίγουρα δεν μπορώ την μοναξιά και η απομόνωση μου προκάλει θλίψη και κακοκεφιά, όπως φαντάζομαι στο περισότερο κόσμο. Γνωρίζω ότι η προσωπική μου ζωή, ο κύκλος γνωριμιών, φίλοι και συγγενείς ζουν σ΄άλλη πόλη. Ίσως είμαι κουμπομένως και συγκρατημένος γιατί δεν θέλω να δεθώ μέσα απο ( σχέσεις, φιλίες)  με την Αθήνα. Αισθάνομαι  ( αν και δεν είναι αλήθεια) ότι  θα βρίσκομαι για λιγό καιρό εδώ και  φοβάμαι εάν αρχίσει να μου αρέσει η πόλη να μην θέλω μετά να φύγω.  Άλλωστε ποιός έχει όρεξη για παροδικές φιλίες. ‘Ομως επιθυμώ να ζώ στο εδώ και τώρα. Το θετικό  είναι ότι έχω ενασχόληση  με τον αθλητισμό, ο οποίος αποτέλει μια βάση για να γνωρίζω ανθρώπους που να μας συνδέεουν κοινά ενδιαφέροντα.   Εκεί οι άνθρωποι είναι πιο ευδιάθετοι και κάπως πιο ανοιχτοί και μιλούν κια για τον εαυτό τους φθανόντας στο σημείο να φέυγουν απο κλεισμένο εγωισμό που μας περιβάλει και αποκαλύπτοντας πράγματα για τον εαυτό τους.  Εγώ απο την άλλη είμαι ευκολός στην πρώτη φορά και γενικά είμαι άνθρωπος πρόθυμος να ακούσω με σεβασμό τον άνθρωπο απέναντι μου και είμαι ευθυμος άνθρωπος. Ισως η τάση μου να είμαι ευχάριστος και διασκεδαστικός για να διατήρω την επάφη και το ενδιαφέρον των άλλον.  Αυτό είναι το κοινωνικό μου ρεπερτοριό μου. Στην πόλη σ΄όλες τις άλλες πτύχες τις καθημερινότητας είμαστε κουμπομένοι, απροσιτοί και φοβισμένοι.  Δεν ανοιγόμαστε, δεν παίρνουμε κανένα ρίσκο.Οι μεγαλύτεροι είχαν την επιλογή καφενείου όπου συναντούσαν, τον συμπατριώτη, συνάδελφο, φίλο και γείτονα λέγανε τα παράπονα και δυσκολίες και έβγαζαν πράγματα απο μέσα τους. Οι σημερινοί τριαντάρηδες σαραντάρηδες και μικρότεροι δεν έχουνε  αυτόν τον τρόπο και μένουνε κλείσμενοι στα σπίτια, στους υπολογιστές και  το χειρότερο στον εαυτό και στους φόβους. Βουλιάζουμε στα προβλήματα μας και αντιστεκόμαστε στο πλησίασμα. Απο την μια ζούμε στο περιθώρειο και την απομονώση και ενώ είμαστε πεινασμένοι να για εγγυτητα ντρεπόμαστε – φοβομαστε να το ομολογήσουμε. Αγνοούμε πόσο σημνατικοί είναι αλληλοεπίδραση με τους άλλους. Δεν ξέρουμε ίσως ποια  είναι τα σημαντικότερα πράγματα στην ζωή μας, απο αυτά που παίρνουμε αποδοχή και το καλώς υπάρχω. Ζούμε κενοί απο ανθρώπους ,  στερημένοι απο στένη ανθρώπινη επάφη και ίσως άδειοι μέσα μας. Για αυτό και βλέπουμε, εθιστικά -καταναγκαστικα  πράγματα και συμπεριφορές ( ίντερνετ, σεξ, ποτό, φαγητό)  ως μοναδική πηγή ικανοποιήσης για τον εαυτό μας. Είναι σημαντικό να δημιουργήσουμε μια κοινότητα φίλων , μια παρέεα να αλληλοεπιδρούμε και να στηριζόμαστε στις δύσκολες μέρες που βιώνουμε. Όμως το σύστημα σήμερα, μας θέλει κλεισμένους στον εαυτό μας, να δεχόμαστε παθητικά και μοιρολατρικά τις αποφάσεις που προωθούν και φοβισμένοι  απο συνθήκες και προπαγανδά να σκύβουμε το κεφάλι λέγοντας πάλι καλά. Όμως όπως έγραψε κάποτε η λίνα « μια ζωή το παλέυω και ολο λεώ εντάξει, μα άλλο είναι στα λόγια και άλλο είναι στην πράξη»  Έδω και κάποια χρόνια ζώ στην Αθήνα,  σ΄ενα απρόσωπο μικρό διαμέρισμα, μακριά απο οικογένεια και φίλους. Στην εποχή της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης οι περισότεροι είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας και τα ζητήματα που μας απασχολούν, δύσκολα  κάνεις φιλίες, οι οποίες  σχηματίζοται μέσα απο παρέες και δεν σου ανοίγει ευκολα κανένας την πόρτα για να μπείς και εσύ μέσα. Όποιες επαφές τις έχεις στην δουλειά,  όπου οι σχέσεις εάν δεν είναι ανταγωνιστικές, είναι τουλαχιστον επιδερμικές και τυπικές.  Σαν ανθρώπος έχω την ιδιοσυγκρασία να επιθυμώ την επαφή και συσχετισή με άλλους ανθρώπους και ίσως έχω την τάση να δημιουργώ σ΄ένα βαθμό στένες σχέσεις που κάποιος θα τις χαρακτήριζε ακόμη και εξαρτητικές.  Σίγουρα δεν μπορώ την μοναξιά και η απομόνωση μου προκάλει θλίψη και κακοκεφιά, όπως φαντάζομαι στο περισότερο κόσμο. Γνωρίζω ότι η προσωπική μου ζωή, ο κύκλος γνωριμιών, φίλοι και συγγενείς ζουν σ΄άλλη πόλη. Ίσως είμαι κουμπομένως και συγκρατημένος γιατί δεν θέλω να δεθώ μέσα απο ( σχέσεις, φιλίες)  με την Αθήνα. Αισθάνομαι  ( αν και δεν είναι αλήθεια) ότι  θα βρίσκομαι για λιγό καιρό εδώ και  φοβάμαι εάν αρχίσει να μου αρέσει η πόλη να μην θέλω μετά να φύγω.  Άλλωστε ποιός έχει όρεξη για παροδικές φιλίες. ‘Ομως επιθυμώ να ζώ στο εδώ και τώρα. Το θετικό  είναι ότι έχω ενασχόληση  με τον αθλητισμό, ο οποίος αποτέλει μια βάση για να γνωρίζω ανθρώπους που να μας συνδέεουν κοινά ενδιαφέροντα.   Εκεί οι άνθρωποι είναι πιο ευδιάθετοι και κάπως πιο ανοιχτοί και μιλούν κια για τον εαυτό τους φθανόντας στο σημείο να φέυγουν απο κλεισμένο εγωισμό που μας περιβάλει και αποκαλύπτοντας πράγματα για τον εαυτό τους.  Εγώ απο την άλλη είμαι ευκολός στην πρώτη φορά και γενικά είμαι άνθρωπος πρόθυμος να ακούσω με σεβασμό τον άνθρωπο απέναντι μου και είμαι ευθυμος άνθρωπος. Ισως η τάση μου να είμαι ευχάριστος και διασκεδαστικός για να διατήρω την επάφη και το ενδιαφέρον των άλλον.  Αυτό είναι το κοινωνικό μου ρεπερτοριό μου. Στην πόλη σ΄όλες τις άλλες πτύχες τις καθημερινότητας είμαστε κουμπομένοι, απροσιτοί και φοβισμένοι.  Δεν ανοιγόμαστε, δεν παίρνουμε κανένα ρίσκο.Οι μεγαλύτεροι είχαν την επιλογή καφενείου όπου συναντούσαν, τον συμπατριώτη, συνάδελφο, φίλο και γείτονα λέγανε τα παράπονα και δυσκολίες και έβγαζαν πράγματα απο μέσα τους. Οι σημερινοί τριαντάρηδες σαραντάρηδες και μικρότεροι δεν έχουνε  αυτόν τον τρόπο και μένουνε κλείσμενοι στα σπίτια, στους υπολογιστές και  το χειρότερο στον εαυτό και στους φόβους. Βουλιάζουμε στα προβλήματα μας και αντιστεκόμαστε στο πλησίασμα. Απο την μια ζούμε στο περιθώρειο και την απομονώση και ενώ είμαστε πεινασμένοι να για εγγυτητα ντρεπόμαστε – φοβομαστε να το ομολογήσουμε. Αγνοούμε πόσο σημνατικοί είναι αλληλοεπίδραση με τους άλλους. Δεν ξέρουμε ίσως ποια  είναι τα σημαντικότερα πράγματα στην ζωή μας, απο αυτά που παίρνουμε αποδοχή και το καλώς υπάρχω. Ζούμε κενοί απο ανθρώπους ,  στερημένοι απο στένη ανθρώπινη επάφη και ίσως άδειοι μέσα μας. Για αυτό και βλέπουμε, εθιστικά -καταναγκαστικα  πράγματα και συμπεριφορές ( ίντερνετ, σεξ, ποτό, φαγητό)  ως μοναδική πηγή ικανοποιήσης για τον εαυτό μας. Είναι σημαντικό να δημιουργήσουμε μια κοινότητα φίλων , μια παρέεα να αλληλοεπιδρούμε και να στηριζόμαστε στις δύσκολες μέρες που βιώνουμε. Όμως το σύστημα σήμερα, μας θέλει κλεισμένους στον εαυτό μας, να δεχόμαστε παθητικά και μοιρολατρικά τις αποφάσεις που προωθούν και φοβισμένοι  απο συνθήκες και προπαγανδά να σκύβουμε το κεφάλι λέγοντας πάλι καλά. Όμως όπως έγραψε κάποτε η λίνα « μια ζωή το παλέυω και ολο λεώ εντάξει, μα άλλο είναι στα λόγια και άλλο είναι στην πράξη»