ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειναι ο δευτερος χρονος που προσπαθω να βαλλω ανθρωπους στην ζωη μου. Εχω αρκετο καιρο να μπω εδω και να γραψω. Σημερα ενιωσα την αναγκη να το κανω. Σπουδαζω, δεν εχω φιλους και προσπαθω γι'αυτο. Βασικα προσπαθω να αποβαλλω το αισθημα της μοναξιας που με πιανει ωρες ωρες. Μερικες φορες ξεχνιεμαι και το καταφερνω, αλλες παλι με παιρνει απο κατω και απογοητευομαι. Απο την σχολη εχω παιδια που εχουμε αρχισει να βγαινουμε υστερα απο δικη μου πρωτοβουλια.Και πριν ειχα καποιους γνωστους που βγηκαμε και μετα χαθηκαμε. Εγω θελω ανθρωπους που θα μεινουν στην ζωη μου, θα ειναι εκει για μενα. Κοντευω τα 20 και δεν εχω ερωτευτει ακομα συν της αλλης οτι ολες οι γνωστες μου εχουν σχεσεις ακομα και μικροτερες απο μενα. Δεν ξερω αν ο κλειστος μου χαρκτηρασ απωθει τους ανθρωπους γυρω μου. Τωρα με τις συμφοιτητριες μου ανακουφιστικα καπως απο το αισθημα της μοναξιας αλλα σημερα ενιωσα τοσο μονη. Σκεφτομαι οτι ερχονται οι γιορτες, που για μενα χρονια τωρα αποτελουν βαρετες,και θα ειμαι μονη χωρις φιλους, δωρα, αγκαλιες. Ολα αυτα μοα εχουν ισοπεδωσει την αυτοπεποιθηση. Νιωθιω ανεπιθυμητη, οτι δεν αρεσω σε κανεναν. Ειναι φυσιολογικο σ'αυτην την ηλικια; Κια επειδη δεν υπαρχει κατι να με ενθουσιαζει π.χ. καποιος ερωτας εχω βερεθει την ζωη μου. Ειμαι τοσο κουρασμενη ψυχολογικα.