ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εντάξει, το καταλαβαίνω, οι φίλοι δεν μπορούν να ακούνε συνεχώς τα προβλήματά σου. Πού και πού, μόνο. Σε ακούνε, εκτελούν το "φιλικό τους καθήκον", αισθάνονται καλύτερα με τον εαυτό τους που δεν είναι σε τόσο άθλια κατάσταση όσο εσύ, αλλά μέχρι εκεί.ΟΜΩΣΟι γονείς σου δεν είαι υποχρεωμένοι, αν μη τι αλλο, να ακούνε το πρόβλημά σου, να το αντιλαμβάνονται, να το ψυχανεμίζονται, να σου στέκονται;Αντ'αυτού, ενώ σε βλέπουν ότι είσαι ένα βήμα πριν την καταστροφή και δεν μιλάς ποτέ, τα βαστας ολα μεσα σου καρτερικα οδευοντας με μαθηματικη ακριβεια προς την ολοκληρωτικη καταστροφη, αν τύχει κάποια φορά (γιατί κουράστηκες να το κρατάς μέσα σου, βρε αδερφέ) και αναφερεις ότι δεν εισαι καλά, δεν την παλεύεις, είσαι δυστυχισμένος, τότε αρχίζουν τα "ουφ, παλι τα ιδια..." και "τι καινουρια ειναι αυτα παλι που λες;" και λοιπες μαλακιες.Κανουν λες και το οτι τα κραταω συνεχως μεσα μου αυτο σημαινει οτι δεν εχω προβληματα και ζω μια χαρα.Αμα εχεις τετοια στηριξη απο τους γονεις, μιλαμε για τρομερη κατασταση. Γουσταρεις τρελλά!!