ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

''Πάντα φταίνε οι γονείς και φταίνε οι γονείς, αν θέλει το παιδί να σπουδάσει και μια τρύπα βρίσκει και χωρίς φως, και θα βρει τον τρόπο να σπουδάσει, εγώ πια δε θα νιώθω ένοχη για τίποτα, όλα γίνονται όπως γίνονται κανείς δεν έχει ευθύνη για τίποτα.'' Φυσικά, αν θέλει το παιδί να βρει τρόπο να σπουδάσει, μεγαλωμένο σε ένα οικογενειακό περιβάλλον άρρωστο, βλέποντας καταστάσεις που οι άλλοι που τώρα πια έχουν το πτυχίο τους και καμαρώνουν οι δικοί τους, ούτε καν είδαν ποτέ, έχοντας το ρόλο του γονιού το ίδιο το παιδί, μεγαλωμένο μέσα σε καταστροφολογία χωρίς να του έχουν διδάξει να παλεύει και να έχει στόχους, μεταφέροντάς του όλα τα δικά τους προβλήματα αφού εκείνοι πάντα θα έχουν το ελαφρυντικό του ότι πέρασαν οι ίδιοι τα δυσκολότερα στη ζωή τους και και και... ''Αν θέλει το παιδί πραγματικά να σπουδάσει τότε οι γονείς θα προσπαθήσουν να κάνουν ό,τι μπορούν! Για να μην σπουδάζει, δε θέλει.΄΄ Το ενδεχόμενο του να μην μπορεί να σε εμπιστευτεί το παιδί σου ώστε να μην στηρίξει το μέλλον του σε μια φούσκα που θα εξαρτάται από τα χέρια άλλων δεν υπάρχει;; Το να μην ζητά την βοήθειά σου σχεδόν ΠΟΤΕ δεν μπορεί να σημαίνει ότι πιστεύει πως αντί να το βοηθήσεις θα του καταστρέψεις ό,τι θέλει να χτίσει και ό,τι με πολύ κόπο κατάφερε μόνο του;; Γιατί φυσικά να φταις εσύ ο γονιός;; Μήπως σου έμαθε κανείς να είσαι γονιός; Ό,τι μπορείς κάνεις!! Οπότε γιατί να νιώσεις ότι έχεις ευθύνη για τις δυσκολίες του παιδιού σου;; Ενώ περνούσαν λεφτά από τα χέρια σου στο παρελθόν και από δική σου ανωριμότητα και επιπολαιότητα δεν κράτησες τίποτα στην άκρη και τώρα δεν έχεις ούτε για τα προς το ζην, γιατι να φταις εσύ για το ότι το παιδί σου δεν έχει τη δυνατότητα τώρα να σπουδάσει;; Για να μην το κάνει δε θα θέλει, αφού δεν πέρασε κάπου τότε, στις πανελλήνιες... Για τότε λέω, που πάλευε μόνο του να ξεπεράσει όσες προβληματικές καταστάσεις ρούφηξε μέσα του από αυτά που βίωνε καθημερινά... Εσύ γιατί να νιώσεις ένοχος;; Ό,τι μπορούσες, το έκανες!! Το αγαπούσες το παιδί! Φυσικά με τον τρόπο που μπορούσες! Αλλά ποιός σου λέει ότι αυτό φτάνει;;; Ποιός σου λέει ότι η αγάπη σου που δεν την αμφισβητεί κανείς αν δεν είναι χρήσιμη, υγιής και βοηθητική για τον άλλον, αρκεί;;Όχι αλλά όλα έχουν και τα όριά τους. Αποδέχεσαι καταστάσεις ξέροντας ότι δεν αλλάζουν και ότι πρέπει να εκτιμάς τα θετικά από τους ανθρώπους σου... Αλλά όχι και για να νιώσουν εκείνοι καλύτερα με τους εαυτούς τους να σου φορτώνουν και τα δικά τους λάθη.. Αυτό πάει πολύ. Και ναι ας το καταλάβουν κάποιοι και όσοι διαβάζουν εδώ και είναι οι ίδιοι γονείς, είστε ΓΟΝΕΙΣ, που σημαίνει ότι πρέπει να είστε εσείς το πρότυπο για τα παιδιά σας, να μην είναι εκείνα το μαξιλαράκι ανακούφισης και το σφουγγάρι που δέχεται όλον το δικό σας αρνητισμό και τα αδιέξοδα της δικής σας ζωής που εσείς την οδηγήσατε εκεί χωρίς να υπολογίζετε πως εξαρτάται ως ένα βαθμό τουλάχιστον, η πορεία του παιδιού σας. Γονιός και εγωισμός για μενα δεν χωράει, τέλος. Και ναι για μένα ο ρόλος του γονιού δεν είναι ισάξιος με τον ρόλο του παιδιού όπως και με κανέναν άλλο ρόλο.Δεν έχεις λεφτά;; Ζεις δύσκολα;;; Και όμως δεν είναι αυτό το κεντρικό πρόβλημα. Κάνε παιδί αλλά να είσαι αληθινός, σωστός και υπεύθυνος απέναντί του. Να αναγνωρίζεις τα λάθη σου και να πετάξεις στα σκουπίδια τον εγωισμό σου. Θα στερηθεί το παιδί σου;; Ας στερηθεί. Ας στερηθεί αρκεί να νιώθει ότι οι γονείς του το στηρίζουν, το βοηθάνε να ανοίξει τα φτερά του, δεν του εμποδίζουν τη ζωή με τα δικά τους κατάλοιπα της δικής τους ζωής, με τις δικές τους ανασφάλειες. Εσύ θα δείξεις το δρόμο στο παιδί σου,εσύ ΠΡΕΠΕΙ να του ανοίξεις το δρόμο μπροστά του. Όχι απαραίτητα με τα χρήματα, αλλά απαραίτητα με ΣΤΗΡΙΞΗ, ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ, ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗ ΑΓΑΠΗ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ. Εσύ θα το σπρώξεις να πάει μπροστά, εσύ θα πιστέψεις σε αυτό ΠΡΙΝ σου αποδείξει αυτό ότι θα τα καταφέρει. Γιατί αν του δείξεις εσύ πρώτα ότι πιστεύεις σε αυτό, το έχεις βοηθήσει κατά70% να τα καταφέρει. Εύχομαι όλα τα παιδιά του κόσμου, όποιας ηλικίας και ανεξάρτητα από τις συνθήκες τις οποίες μεγάλωσαν να καταφέρουν να πιστέψουν στον εαυτό τους, να πετάξουν από πάνω τους πράγματα που μάζεψαν από καταστάσεις και βιώματα που δεν ταιριάζουν με την προσωπικότητά τους, εύχομαι σε όλα αυτά τα παιδιά να καταφέρουν να βρουν το δρόμο τους, το δρόμο που θέλουν τα ίδια για τον εαυτό τους ακόμα κι αν περάσουν δύσκολα μέχρι να τα καταφέρουν. Εύχομαι σε όλα τα παιδιά που με την οικογένειά τους νιώθουν πιο μόνα από ποτέ, να καταφέρουν να φτάσουν στο σημείο να ορίζουν τα ίδια τη ζωή τους και να κρατήσουν τα καλά από τους γονείς τους γιατί πάντα υπάρχουν αυτά. Ανεξάρτητα από τις πληγές που κρύβουν μέσα τους. Ναι η ζωή σου ορίζεται από σένα. Τώρα πια από σένα. Η ζωή σου που διαμορφώθηκε από άλλους... Έρχεται όμως η στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις ποιός θέλεις να είσαι. Αυτός που θέλουν οι άλλοι και που σε έκαναν να πιστέψεις πως είσαι, ή αυτό που φωνάζει η καρδιά σου πως είσαι;; Αν αυτή η φωνή μέσα σου ακούγεται δυνατά, είναι ικανή να πετάξει όλα αυτά που μαζεύτηκαν για χρόνια και που δεν της ταιριάζουν. Είναι ικανή να σε οδηγήσει στο δρόμο της ευτυχίας σου. Πίστεψε σε αυτήν. Η ικανοποίηση στο τέλος, θα είναι τεράστια... Γιατί αυτός ο αγώνας θα είναι καθαρά προσωπικός. Αγώνας που μπορεί να αναγνωριστεί και να κατανοηθεί από ελάχιστους. Η νικη όμως θα είναι πραγματικά μεγάλη και μόνο δική σου.