ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε κάποια θυρίδα της μνήμης μου...θα καταχωρίσω ό,τι έχω κρατήσει από σένα. Τον παλμό από μερικές σκόρπιες μελωδίες...τον αυτάρεσκο και θρασύ σφυγμό του λόγου σου...το ροδαλό και νεκρικό χρώμα των λέξεών σου...το γοητευτικά μυστηριακό βλέμμα σου...την αντισυμβατικότητα...και την κυνική ειρωνεία που σε μετουσίωσε στη συνείδησή μου σε σκοτεινό λογοτεχνικό χαρακτήρα...τοποθετημένο κάπου εκεί στο Μεσαίωνα...ανάμεσα στα φίλτρα των αλχημιστών και τις καιόμενες μάγισσες...κι ήταν το ανέφικτο αυτό που πάνω απ' όλα με σαγήνευσε...Θα θυμάμαι από σένα και ό,τι άλλο εν αγνοία σου μου "έμαθες"...πως το συναίσθημα μπορεί να σταθεί αυθύπαρκτο...πως η αξία του δεν εκτιμάται από την αντικειμενική του κατά την κοινή αντίληψη υπόσταση...πως ο πόθος γεννιέται ενίοτε (συνήθως) ξέχωρα από την αγάπη...και πως είναι οδυνηρό ν' αλλάζεις για να σε αγαπήσει κάποιος και λυτρωτικό να αλλάζεις επειδή σε αγάπησε...Ξέρω πως δεν είμαι πλέον "ερωτευμένη" μαζί σου, γιατί δε μου έχει μείνει κανενός είδους πικρία ή δυσφορία...καμία επιδίωξη και κανένα απωθημένο πέρα ίσως από το να διάβαζα κάποιο βιβλίο σου...Θα φυλάξω μαζί και το κράμα της απόλυτης ανωριμότητας και του εφηβικού παραλογισμού της πρώτης "αληθινής" ιδέας από τον έρωτα...με μία γεύση ανακούφισης που κατάφερα να διαχωρίσω τον "επιστημονικό" θαυμασμό από τα ανθρώπινα αισθήματα...Και δεν έχω λόγο πλέον να "πετάξω" το κλειδί...γιατί μπορώ να ανασύρω τη μνήμη σου...χωρίς την ανάγκη για μνημόσυνα και γλυκόπικρους καφέδες...Σαν να έχω αποχωριστεί κάποια σκιά από το βλέμμα μου...υποθέτω κάπως έτσι ορίζεται η ανακούφιση...