ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν λίγες μέρες στη δουλειά της μητέρας μου προσέλαβαν ένα νεαρό παιδί. Γύρω στα 20. Έτυχε να περάσω μια φορά από εκεί και να τον γνωρίσω. Είχε κάτι ιδιαίτερο αυτό το παιδί. Έναν πόνο στα μάτια που μόνο εάν τον πρόσεχες καλά θα τον διέκρινες. Όπως έμαθα αργότερα,το παιδί αυτό είχε χάσει την μητέρα του πριν λίγες μέρες. Είχε πεθάνει στον ύπνο της. 41 χρονών γυναίκα. Τόσο νέα. Δεν μπορούσε να σπουδάσει τα παιδιά της λόγω ανεπάρκειας χρημάτων και αυτό της είχε μαραζώσει την ψυχή. Ήθελα να το γνωρίσω αυτό το παιδί και το γνώρισα. Στην κουβέντα μας,είχε την ανάγκη να ανοιχτεί και απλά τον άφησα. Δε μίλησα. Δεν είπα τίποτα. Απλώς τον άκουσα. Και μάλλον αυτό είχε ανάγκη,να μιλήσει κάπου. Και μου είπε "Ξέρεις,τις προάλλες που γυρνούσα σπίτι,είχα ξεχάσει πως η μαμά δεν είναι πια μαζί μας και της έκανα πλάκα όπως πάντα λέγοντας της πως δε θέλω μπάμιες όταν μια φωνή με ρώτησε τι ήθελα να φάω. Όταν σήκωσα τα μάτια όμως,είδα την γιαγιά μου. Η μαμά έλειπε. Η μαμά δεν είναι πια εδώ. Και εγώ πρέπει να φανώ δυνατός να τους στηρίξω όλους γιατί ο πατέρας μου έχει καταρρεύσει. Γι'αυτό και αναζήτησα δουλειά. Αλλά,υπάρχουν ώρες που δεν αντέχω άλλο. Θέλω να πενθήσω. Μια συμβουλή σου δίνω μόνο,δείχνε σε αυτούς που αγαπάς πόσο τους αγαπάς. Κάνε στην άκρη εγωισμούς και θυμό. Αγκαλιασε τους πριν γίνουν φωτογραφίες. Γιατί εγώ δεν θα ξαναδω τη μαμά μου και με καίνε όλα όσα δεν πρόλαβα να της πω." Η ψυχή μου εκείνη τη στιγμή έγινε κομμάτια και έσκυψα το κεφάλι για να μην δει πως είχα βουρκώσει. Να αγαπάτε με όλο σας το είναι και να το δείχνετε. Η οικογένεια μας είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε. Ό,τι και αν θεωρεί ο καθένας οικογένεια. Είμαστε άνθρωποι και οι άνθρωποι είναι τρωτοί,φθαρτοί. Να προσέχετε. Φιλικά,μια 19χρονη.