Η δυστυχία των άλλων είναι ότι μπορεί να χώρισαν, ή να είναι άνεργοι.Έχουν όμως να ελπίζουν ότι κάποτε τα πράγματα θα είναι όπως πριν, που τα είχαν όλα κι ήταν ευτυχισμένοι.Η δική σου δυστυχία είναι ότι τα έχεις όλα αλλά δεν έχεις στην πραγματικότητα τίποτα, κι επειδή το ξέρεις, χαίρεσαι όταν τα χάνουν οι άλλοι.Δεν ξέρω τί μπορείς να κάνεις γι' αυτό. Είναι αρρώστια το κόμπλεξ κατωτερότητας. Ούτε να σε λιθοβολήσω δεν αξίζει. Ξέρω ποια είσαι, σε έχω δει σε κάποιους φίλους που τους έκανα πέρα.Τί κρίμα να είσαι τόσο μόνη τελικά.Α, και... παιδιά έχεις; Παντρεμένη είσαι, νά τι σου λείπει! : )
20.7.2012 | 18:20
Χαιρεκακια.
Νομιζω πως αρχιζω να εχω προβλημα.Παντα ημουν το "καλο κοριτσι" μεν, η "χρυση μετριοτητα" δε. Ποτε δεν δημιουργουσα προβλημα, καλη μαθητρια, καλη κορη, κτλ, αλλα χωρις το "star quality". Οι φιλες μου με περνουσαν στα σημεια.Πηγα πανεπιστημιο, εκανα μεταπτυχιακα σε καλα πανεπιστημια του εξωτερικου, δουλευω σε prestigious εταιρια σε απαιτητικο κλαδο, ειμαι με εναν ανθρωπο που ερωτευτηκα και ηθελα πολυ, ευτυχως ηταν αμοιβαιο.Παλεψα πολυ για ολα αυτα, απεναντι κυριως στον εαυτο μου, με τη χαμηλη αυτοπεποιθηση και την πεποιθηση οτι ολοι οι αλλοι ειναι καλυτεροι, πιο εξυπνοι, πιο καπατσοι και οτι εγω δεν αξιζω και οτι πρεπει να προσπαθησω παρα πολυ. Σε σημειο να μην χαιρομαι ιδιαιτερα για καποιες επιτυχιες μου επειδη πιστευα οτι σιγα τα αυγα, ολοι σπουδαζουν, ολοι κανουν μεταπτυχιακο, ολοι βρισκουν δουλεια. Εσκυβα το κεφαλι και δουλευα συνεχεια, να κανω κατι ακομα, κατι ακομα, κατι ακομα...Με πολυ κοπο, προσωπικο αγωνα, θυσιες, μοναξια κατα περιοδους μακρια απο τους αγαπημενους μου.Τωρα που τα πραγματα ειναι ασχημα για πολυ κοσμο, εγω φαινομενικα ειμαι καλα (σπιτι, καλη δουλεια, αξιοπρεπες μισθο, αγορασα ωραιο αυτοκινητο με δικα μου λεφτα, εχω μια καλη σχεση). Σχεδον ολοι οι φιλοι των γονιων μου που εχουν παιδια πανω κατω στην ιδια ηλικια με εμενα, λενε για μενα τα καλυτερα, κοιτα τελικα αυτη προχωρησε, τα καταφερε, τα παιδια μας ακομα ανεργα/ανυπαντρα κτλ.Και βλεπω οτι μερικες φορες που οσο παει γινεται συχνα, νιωθω χαιρεκακια για τους αλλους:- Καλα να παθεις που εισαι μονη, παντα νομιζες οτι θα εβρισκες τον τελειο, οτι θελεις να "ζησεις την ζωη", μεινε μαγκουφα τωρα στα 30- Καλα να παθεις που σε απελυσαν, ειχες παντα επαρση, νομιζες οτι παντα θα εισαι ο καλυτερος, απο το σχολειο ακομα...- Καλα να παθεις που εισαι 30 και μενεις με τους γονεις σου, εμενα με κοροιδευες που δουλευα part-time τα καλοκαιρια για πρακτικη για να εμπλουτισω το βιογραφικο, που εμεινα σε σπιτια με ποντικια και απαισιους συγκατοικους για να αποκτησω καλη εμπειρια και skills ετσι ωστε να με ζητανε για δουλεια, να μην την ζηταω.- Καλα να παθεις που, που, πουΟταν μου λεει η μανα μου για καποια "κακοτυχια" σε καποιο γνωστο παιδι (εχασε τη δουλεια του, χωρισε, δεν ειναι καλα, παιρνει μονο 500 ευρω) εγω νοιωθω ικανοποιηση.Τωρα πετροβοληστε.(αλλα και βοηθηστε, οποιος θελει :(
1
