ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειλικρινά αν η ζωή μου ήταν τρένο θα ήθελα να κατέβω τώρα αμέσως!!! Δεν μπορώ να διαχειριστώ τη ζωή μου και είμαι πολύ θυμωμένη με όλους και όλα. Νιώθω εγκλωβισμένη, απελπισμένη και χαμένη. Δεν έχω καμία δύναμη πια να συνεχίσω. Και είμαι μόλις 25. Θέλω να φύγω από το σπίτι μου και τους δικούς μου γιατί νιώθω οτι με πνίγουν τόσα χρόνια. Ζούνε ουσιαστικά μέσα από μενα και σε συνδυασμό με το ότι έχουμε περάσει πολύ περίεργες και δύσκολες καταστάσεις με κάνει να μην αντέχω άλλο και να μην έχω άλλη υπομονή. Φορτώθηκα τους φόβους, τις ανασφάλειες, την έλλειψη αυτοπεποίθησης, την απελπισία και όλα τα προβλήματά τους και πια δεν ξέρω ποια πραγματικά είμαι και τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Τελείωσα με τα χίλια ζόρια και άπειρο άγχος τη σχολή μου στα 4 χρόνια και τώρα έχω να τελειώσω ενα μεταπτυχιακό που με παρότρυναν να κάνω και παλέυω με μια διπλωματική εδώ και μήνες την οποία έχω αφήσει στη μέση και δεν θέλω να ασχοληθώ. Έχω αφήσει τον εαυτό μου και ολα τα δικά μου πράγματα και απλά περνάνε οι μέρες απαίσια..Το μόνο που θέλω είναι να φύγω απο εδώ και να βρω μια νέα δουλειά που θα μου καλύπτει τα έξοδά μου. Έπρεπε να φύγω μακριά εδώ και χρόνια.. Τώρα ούτε αυτό δεν νιώθω ικανή να κάνω. Δεν πιστεύω πια στον εαυτό μου. Βυθίζομαι κάθε μέρα στην κατάθλιψη και εμφανίστηκαν πάλι οι κρίσεις πανικού. Το παλεύω γενικά με ψυχολόγο αλλά τους τελευταίους μήνες η ζωή μου έχει γίνει ενα μαρτύριο με εξαίρεση καποιες στιγμές που έζησα μακριά απο αυτή την πραγματικότητα και που μου έδωσαν ελπίδες οτι υπάρχει και μια πιο δυνατή πλευρά του εαυτού μου..που όμως την χάνω οσο είμαι ακόμα εδώ...Θέλω απλά να μηδενίσω και να ξεκινήσω απο την αρχή και να κάνω επιτέλους όλα όσα ονειρευόμουν και δεν μου επιτρέπονταν τόσα χρόνια αλλά μου φαίνεται τόσο δύσκολο...και όσο το καθυστερώ φοβάμαι πως θα κάνω μεγάλο μπαμ καμια μέρα και τότε δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα πια.. Ευχαριστώ όσους το διαβάσουν... χρειαζόμουν κάπου να τα πω γιατί αν και έχω ανθρώπους γύρω μου νιώθω πάρα πολύ μόνη μου..