ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...εκείνη η ζεστασιά των σαββατιάτικων απογευμάτων, που μαζευόμασταν τα πρώτα ξαδέρφια στο σπίτι και παίζαμε όλοι μαζί...οι μανάδες να συζητάνε τα της εβδομάδας ετοιμάζοντας ασυναγώνιστα μεζεδάκια και οι πατεράδες μας να μιλάνε για αθλητικά και πολιτικά στο σαλόνι...κι εμείς να μεγαλώνουμε...κι από τς ζωγραφιές και τα παιχνίδια να περνάμε στα μυστικά και στις εξομολογήσεις για τα πρώτα σκιρτήματα...και από την εφηβεία να γινόμαστε ενήλικες κι εμείς... και οι συναντήσεις αυτές του Σαββάτου να είναι η έναρξη για τις μεταμεσονύκτιες βόλτες μας όπου μοιραστήκαμε πολλές αναμνήσεις και γίναμε ο ένας αδερφός του άλλου και η μία αδερφή της άλλης. Τώρα πια......το σπίτι μας το Σάββατο εδώ και χρόνια δεν γεμίζει όπως τότε.Εγώ κι ο αδερφός μου μετακομίσαμε, εγώ στην ίδια πόλη, εκείνος πιο μακριά, παντρευτήκαμε, μπήκαμε σε άλλους ρυθμούς. Όποτε μπορούμε μαζεύομαστε στο πατρικό για να χαρούν οι αγαπημένοι μας γονείς και να ανταμώσουμε όμορφα και οικογενειακά όλοι μαζί.Τα ξαδέρφια εκείνα, όπως και οι θείοι, άλλαξαν συμπεριφορά απέναντί μας, κι ας ζήσαμε μαζί μια ζωή γεμάτη όμορφες αναμνήσεις. Ξαφνικά μας είδαν ως ανταγωνιστές... ένας Θεός ξέρει για ποιο λόγο. Ουδέποτε τους φέραμε σε δύσκολη θέση, πάντοτε τους καλούσαμε και τους θέλαμε μαζί μας και με τις νέες μας οικογένειες, να διατηρήσουμε εκείνο το σαββατιάτικο όμορφο αίσθημα που τόσα χρόνια μεγαλώσαμε μαζί του.Είναι ξεκάθαρο ότι με το που γνώρισαν τα άτομα με τα οποία είμαστε μαζί, άλλαξαν συμπεριφορά. Δυστυχώς, όταν οι γονείς έχουν συνομήλικα παιδιά σε ηλικία γάμου, και δεν έχουν σθεναρές αντιστάσεις ώστε να μην δημιουργηθεί ζήλεια μέσα τους, καταφέρνουν να ποτίσουν τα παιδιά με τόσο φαρμάκι εναντίον των άλλων, ώσπου ξυπνάς μια μέρα και συνειδητοποιείς ότι τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει δραματικά τόσο, ώστε την επόμενη μέρα να σου κόβουν για πάντα την κουβέντα. Πόσο μάλλον αν το άτομο το οποίο αγαπάς τυγχάνει να είναι επιτυχημένο. Και για αποκορύφωμα να σου λένε ότι είσαι απαράδεκτος! Ναι, μάλλον υπήρξα απαράδεκτο άτομο, γιατί σας αγαπούσα παραπάνω από όσο έπρεπε. Γιατί σας εκμυστηρεύθηκα κάθε μου σκέψη από την παιδική μου ηλικία, δίχως δόλο, υποψία ή συμφέρον. Γιατί σε κάθε σας δυσκολία έτρεχα να πάρω δύο λεωφορεία για να έρθω σπίτι σας και να σας παρηγορήσω. Γιατί ταξίδεψα τόσες φορές στα μέρη που σπουδάσατε για να σας κάνω παρέα, γιατί σας βοηθούσα οικονομικά όσο μπορούσα σε μέρες που δεν είχατε μία...Γιατί σας εμπιστεύτηκα κάθε μου σοβαρό πρόβλημα, με απόλυτη εμπιστοσύνη, όμοια με εκείνη που δείχνω στους γονείς μου. Γιατί...σας θεωρούσα μέρος της ζωής μου, ανώτερο από κάθε φίλο/η. Και στον άνθρωπο της ζωής μου εσάς γνώρισα ως πρώτα δικά μου άτομα. Αλλά φρόντισαν οι γονείς σας να δείξουν πόσο φθόνο είχαν για τα ίδια τους τα αδέρφια κατά βάθος μια ζωή...κι έπειτα για τα ανίψια τους. Και το κάνανε με το χειρότερο τρόπο: πιπιλώντας με ψέμματα και φθόνο τα ίδια τους τα παιδιά.Μεγαλώσαμε σαν αδέρφια. Και όλα αυτά τα ξεχάσατε πολύ εύκολα. ΝΤΡΟΠΗ ΣΤΗΝ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΑΣ, που τόλμησαν να πιάσουν το όνομα των αδερφιών τους στο στόμα τους. Κάτι που τα αδέρφια τους δεν το έκαναν ποτέ, επειδή τους αγαπούσαν πραγματικά.Αυτό μόνο. ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥΣ. ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ. Που εξαιτίας σας πλέον έπαψα να πιστεύω ότι μπορώ να εμπιστευτώ ξανά συγγενή. Πόσο μάλλον άλλον άνθρωπο, πέρα των απολύτως δικών μου.