ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρασαν βδομάδες. Πέρασε μήνας. Είχα μάθει να κάνω υπομονή μέχρι ένα μήνα, όσο δύσκολο και αν ήταν. Η θάλασσα μας χώριζε όλον αυτόν τον καιρό που σε είχα και δεν σε είχα. Πέρασε όμως και ο δεύτερος. Και ο τρίτος. Και ύστερα και άλλοι. Σταμάτησα να μετράω δεν θα σε έβλεπα το ήξερα, ακόμα και τότε που μου έλεγες πως θα ’ρθεις να με δεις. Καμιά φορά σου γράφω μηνύματα που ποτέ δεν στέλνω. Καμιά φορά κοιτάω μήπως έχω μήνυμά σου. Καμιά φορά θέλω να σε πειράξω που ακόμα θα κοιμάσαι ένα πρωινό. Και θέλω να σε πάρω να σου πω πως σχόλασα από τη δουλειά. Να σε ακούσω να με πειράζεις για εκείνες τις βλακείες μου που τρώω. Να σου πω πως τα Χριστούγεννα θα έχουμε παραπάνω μέρες να βρεθούμε. Να σου πω για το ωραίο ξενοδοχείο που βρήκα στη Πλάκα. Καμία φορά μπαίνω σε διαγωνισμούς με διπλά εισιτήρια για να σε πάρω να φύγουμε. Καμιά φορά περνάω από το τουριστικό και θέλω να παραγγείλω τη πίτσα μας. Και να μη τη φάω μετά. Καμιά φορά περνάω από το ψυγείο με τα θαλασσινά και ψάχνω τα γαριδάκια σου. Καμιά φορά ακούω το τραγούδι μας. Καμία φορά κλείνω τα μάτια μου να σε δω. Καμιά φορά περνάω από το δρόμο που με είχε ζαλίσει το φιλί σου. Καμιά φορά δακρύζω. Καμιά φορά ξεχνάω. Καμιά φορά θυμάμαι πως δεν με χρειάζεσαι πια. Καμιά φορά σκέφτομαι πως είσαι με τον άνθρωπό σου. Καμιά φορά είναι Σάββατο. Καμιά φορά γυρίζω από ποτά και νομίζω θα έρθεις από μέσα να φέρεις τα τοστάκια να φάμε πριν πέσεις στην αγκαλιά μου. Είναι Σάββατα που γυρίζω και κοιμάμαι. Είναι Σάββατα που δε κοιμάμαι. Είναι Σάββατα που νιώθω πιο βαθιά την απουσία σου. Καμιά φορά είναι Δευτέρα. Και τότε το καταλαβαίνω. Πως γίνεται. Γίνεται να μη με αγαπάς.