ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κι έρχεται χθες ο διευθυντής του νοσοκομείου, σου λέει "Είσαι τελικά μπελαλίδικη περίπτωση. Πάρε αυτήν την αγωγή. Μην απογοητεύσεις τον εαυτό σου". Και ξεκινάς την αγωγή. Και ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι η τεμπελιά σου, ότι η αναβλητικοτητα σου, η παρορμητικοτητα, οι εθισμοι κι οι καταχρήσεις, ότι οι χαμενες ευκαιρίες, οι δουλειές που έχασες, οι σχέσεις που μόνος σου χάλασες, οι φιλίες χρόνων που διέλυσες, οι απομάκρυνση με την οικογένεια σου ΔΕΝ ήταν δικό σου φταίξιμο. Ότι τζαμπα προσπαθουσες μάταια να αλλάξεις. Ότι όλα μπορούσαν να έχουν λυθεί εδώ και χρόνια με μερικά φάρμακα. Ότι χαραμίστηκες τζάμπα. Ότι οι κύκλοι σου είχαν δίκιο, ΕΊΧΕΣ πράγματι πολλές δυνατότητες. Και εκεί είναι που φρικάρεις. Απογοητευεσαι. Σκέφτεσαι τι θα μπορούσε να γίνει αν το χες ανακαλύψει πιο νωρίς. Κατηγορείς τους πάντες. Στο τέλος πάλι καταλήγεις να κατηγορείς τον εαυτό σου. Καταχραζεις την αγωγή. Τα κατάφερες, ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΣ πάλι τους πάντες, και κυρίως εσένα. Κι αυτή τη φορά χωρίς δικαιολογία. Ίσως φταίει που είσαι στο μεταίχμιο, σε κάποιου είδους άρνηση. Και ξημερώνει Κυριακή. Ίσως σε ένα μήνα θα χεις γίνει μέρος του συνολου επιτέλους. Θα ταιριάζεις. Δε θα εύχεσαι να μην ήσουν εσύ. Ίσως η ηρεμία να περιμένει στην επόμενη γωνία. Καλή τύχη σε όλους.