ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αγαπημένε μου, ξέρεις πολύ καλά πιστεύω πως νιώθω για σένα, πόσο πολύ σε αγαπώ και πως θα έδινα και τη ζωή μου για σένα, όπως σου έδωσα και την καρδιά μου. Εγώ πάλι ξέρω πολύ καλά ότι εσύ δεν αισθάνεσαι το ίδιο για μένα: με αγαπάς ναι, ως φίλη, και νοιάζεσαι για μένα, αλλά ως εκεί. Ποτέ δε θα μπορέσεις να με δεις διαφορετικά. Μου το έχεις πει με χίλιους δυο τρόπους άλλωστε. Αυτό εμένα όμως δε μου αρκεί και δεν μπορώ να το δεχτώ, όσο και αν προσπαθώ, γιατί δεν μπορώ να βάλω όρια στα συναισθήματά μου για σένα, δεν μπορώ να πω ότι θα σ´αγαπώ μόνο ως 'εδώ'. Δε θα μπορέσω ποτέ να δεχτώ άλλη δίπλα σου γιατί αυτό θα με σκοτώσει. Στην κυριολεξία. Γί'αυτό λοιπόν και αποφάσισα να φύγω, γιατί δεν έχω τη θέση που νομίζω ότι μου αρμόζει δίπλα σου. Εγώ δε σε αγαπάω κατά συνθήκη, ούτε θέλω τίποτα περισσότερο από εσένα τον ίδιο: δε με νοιάζουν ούτε τα χρήματα, ούτε η κοινωνική σου θέση, ούτε τίποτα. Εσύ και μόνο. Έτσι ακριβώς όπως είσαι, με τα καλά και τα κακά σου. Με τις εμμονές, τις αδυναμίες και τα προτερήματά σου. Χωρίς μια πινελιά! Κι αυτό είναι που πονάει περισσότερο, γιατί μοιάζει τόσο με την αληθινή αγάπη. Αυτή που δε νομίζω ότι έχω ζήσει ως τώρα. Μόνο αυτό με κράτησε δίπλα σου τόσο καιρό και με κρατάει από το να προχωρήσω: η υπόσχεση ότι είσαι αυτός, ο άνθρωπος μου. Το θέμα είναι ότι ο άνθρωπός μου θα με αναγνώριζε και εσύ δε φαίνεται όχι μόνο να με αναγνωρίζεις, αλλά δε φαίνεται να με βλέπεις καν. Λες και είμαι αόρατη. Βλέπεις τους πάντες και τα πάντα εκτός από μένα που είμαι ακριβώς δίπλα σου. Δεν είναι παράδοξο;Συνήθως ισχύει το αντίθετο. Και ποιος συνετός άνθρωπος δε θα έβλεπε τόση αγάπη δίπλα του; Που υπομένει, που θυσιάζει ακόμα και τη δίκη της ευημερία για να μη σε κακοκαρδίσει; Να μη σε στενοχωρήσει; Να μη σε εγκαταλείψειως οφείλει στον εαυτό της; Maybe I have a 'weak heart', I'm extremely sensitive to matters of the heart. Αυτό που ξέρω με βεβαιότητα όμως και το καταθέτω εδώ ενώπιον όλων είναι ότι σε αγάπησα πραγματικά και ολοκληρωτικά. Όταν αναγκαστικά να φύγω γιατί ήξερα ότι αν δεν το έκανα θα πέθαινα μεταφορικά και κυριολεκτικά, σχεδόν πέθανα μέσα μου. Κάποιος μου ξερίζωσε την καρδιά και ένιωθα άδεια (like an empty carcass). Τώρα σιγά σιγά προσπαθώ να συνέλθω και να μάθω να ζω χωρίς εσένα. Μου δόθηκε παράταση ζωής. Ακόμη παλεύω, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα ξαναγεννηθώ από τις στάχτες μου. Αυτό κάνω πάντα άλλωστε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Σιγά σιγά, ένα βήμα τη φορά, θα μάθω πάλι να ζω μόνη μου, όπως έκανα από παιδί. Με το κενό που θα προσπαθώ πάντα να αναπληρώσω ...Εύχομαι να βρεις αυτό που ψάχνεις και να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος. Απλά εγώ δε θα είμαι εκεί δίπλα σου να χαρώ, γιατί δεν μπορώ να δω καμμία άλλη δίπλα σου πέρα από μένα. Ο,τιδήποτε άλλο θα με ισοπεδώσει. Ξέρω ότι σε έχω στήσει σ'ένα βάθρο και ότι είσαι απλά ένας "κοινός θνητός" που νιώθει αδύναμος, μόνος και αποτυχημένος (όπως όλοι μας άλλωστε). Εγώ όμως μπορώ να δω πέρα απ'αυτό. Εύχομαι και η γυναίκα της ζωής σου να μπορεί να σε δει με αυτά τα μάτια που σε βλέπω εγώ, γιατί τότε θα έχεις βρει τον άνθρωπο σου. Αντίο και στο επανιδείν!