ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 22 χρονών και τελειώνω φέτος τον σεπτέμβρη την σχολή μου. Νιώθω χαμένος και ώρες ώρες κατακλυζομαι από σκέψεις που με πνίγουν. Είμαι τύπος που δεν μου αρέσει να ανοίγομαι και να δείχνω ευάλωτος μπροστά στους γνωστούς μου. Το 2013 όταν και τελείωσα με τις πανελλήνιες και μπήκα στο πανεπιστήμιο και στο τρυπάκι της φοιτητικής ζωής ένιωθα σαν να ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, πραγματικά στα πρώτα 2 έτη της φοίτησης μου έτσι ένιωθα, ευφορία, γαλήνη και γεμάτος ελπίδα και προσδοκία για το μέλλον μου. Περνούσα καλά με τις παρέες μου, οι βαθμοί μου ήταν πάρα πολύ καλοί, έθετα στόχους και ένιωθα γενικά ότι προοδεύω. Όλα αυτά μέχρι το τέλος του νοεμβρίου του 3ου έτους σπουδών μου το 2015 όπου και αντιμετώπισα ένα πρόβλημα υγείας το οποίο ευτυχώς το ξεπέρασα πλέον αλλά με πήγε πίσω περίπου 2 εξάμηνα στη σχολή μου. Από τότε ξεκίνησα να νιώθω σαν να είμαι αποκομένος από την προηγούμενη ήρεμη καθημερηνότητά μου, σαν να είμαι ένας διαφορετικός άνθρωπος σαν προσωπικότητα εννοώ. Οι παρέες μου μειώθηκαν σημαντικά (ακόμη έχω παρέες αλλα με πολύ πιο στενό κύκλο φίλων), άρχισα να κλείνομαι περισσότερο στον εαυτό μου και να απλώνεται στην καθημερινότητά μου ένα κύμμα αβεβαιότητας για το μέλλον, άρχισα να γίνομαι ολοένα και πιο απαισιόδοξος και πιο σκληρά ρεαλιστής για τη ζωή μου, πολλές φορές να κάθομαι το βράδυ στο κρεβάτι μου και να προβληματίζομαι για το μέλλον μου μέχρι τα ξημερώματα και δεν εννοώ μόνο για το επαγγελματικό μου μέλλον (έχω βρεθεί σε χώρο εργασίας, έχω δουλέψει καλοκαίρια και θέλω να πιστεύω ότι γνωρίζω τουλάχιστον σε μερικό ναθμό τις δυσκολίες και την πίεση που υπάρχει στην αγορά εργασίας σήμερα) αλλά γενικά για την πορεία της ενήλικης ζωής μου. Με διακατέχει μερικές φόρες ένα περίεργο συναίσθημα σαν να περνάει ο χρόνος πολύ γρήγορα χωρίς να το αντιλαμβάνομαι και να μην ξέρω πια τι θέλω να κάνω στη ζωή μου και τι να αναμένω από αυτήν. Πάλεψα τα τελευταία δύο χρόνια να κρατήσω τους βαθμούς μου στη σχολή σε αξιοπρεπές επίπεδο και ταυτόχρονα να καλύψω τα 2 χαμένα εξάμηνα παρά το κύμμα δυσαρέσκειας και σαστιμάρας που με διακατέχει και μπορώ να πω ότι εν μέρει το πέτυχα αφού τελικώς καλώς εχόντων των πραγμάτων έστω αν όχι στα 4 αλλά στα 5 χρόνια θα πάρω το ρημαδοπτυχίο. Το πρόβλημα είναι ότι πλέον έχω χάσει τον δρόμο μου, δεν ξέρω τι θέλω να κάνω στην ζωή μου και δεν μιλαώ για το πολύ μακρυνό μέλλον, δεν μπορώ να κάνω εικόνα τον εαυτό μου στα επόμενα 2-3 χρόνια. Εκεί που είχα ένα σωρό στόχους και πλάνο τώρα πια έχω καταλήξει στο ότι τελειώνω τη σχολή πάω 9 μήνες στρατό και μετά το χάος, το τίποτα, η αβεβαιότητα, η άγνοια, το απόλυτο σκοτάδι... Νιώθω παντελώς ανύμπορος να διαχειριστώ το μέλλον μου, ότι έχω μείνει πίσω ενώ ο υπόλοιπος κόσμος προχωράει μπροστά, σαν να έχει παγώσει για μένα ο χρόνος στο νοέμβριο του 2015. Πλέον σπάνια νιώθω χαρούμενος και κεφάτος, δεν αφήνω την οικογένειά μου και την παρέα μου να το καταλάβει, δεν θέλω να το καταλάβει κανείς τους, τους αφήνω να νομίζουν ότι όλα είναι εντάξει αν και πιστεύω ότι κατά βάθος υποπτεύονται τουλάχιστον οι φίλοι μου ότι κάτι δεν πάει τελειώς καλά αλλά όσες φορές με έχουν ρωτήσει σχετικά προσπάθησα να τα μπαλώσω και να δείχνω άνετος. Μπορεί να ακουστεί υπερβολικό αλλά τον περισσότερο καιρό αισθάνομαι ότι ζω τη ζωή μου μέσα από τα μάτια κάποιου τρίτου, ότι δεν την ελέγχω απόλυτα, ότι όλα είναι μια ρουτίνα κι ότι η προηγούμενη μέρα είναι σχεδόν ίδια με την επόμενη, αν το καλοσκεφθώ μάλιστα κάθε εβδομάδα πάνω κάτω κάνω ακριβώς τα ίδια πράγματα, με ακριβώς την ίδια συχνότητα, με ακριβώς τα ίδια πρόσωπα, σε ακριβώς τα ίδια μέρη. Δεν ξέρω τι θα κάνω στο άμεσο μέλλον, δεν μπορώ να το επεξεργαστώ στο μυαλό μου, πτυχίο, στρατός, ίσως μεταπτυχιακό το πολύ πολύ??? και μετά το κενό, το πλάνο σταματάει εκεί finito lamusica passato la fiesta...Υπάρχουν βράδια που νιώθω ότι το ποτήρι ξεχύλησε και πρέπει να πάρω την ζωή στα χέρια μου ξεκινώντας από το επόμενο κιόλας πρωινό αλλά ποτέ δεν μπορώ να το κάνω, πάντα πέφτω στην ίδια ρουτίνα, στην ίδια αμηχανία, στο ίδιο το αίσθημα της παγωμάρας και της αίσθησης ότι ο χρόνος έχει σταματήσει για μένα εδώ και καιρό, ότι κι αν κάνω δεν έχει σημασία, δεν μπορώ να αλλάξω αυτό το άβολο και συνάμα ενοχλητικό συναίσθημα. Πολλοί μπορείτε να πείτε "είσαι μικρός ακόμη κι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξέρουν στα 20 τους τι πραγματικά θέλουν να κάνουν", πράγμα που μου ακούγεται λογικό και πάντοτε μου άρεζε να πιστεύω ότι είμαι απόλυτα λογικός άνθρωπος αλλά αυτό που νιώθω εγώ τα τελευταία 2 χρόνια είναι διαφορετικό, νιώθω σαν να μην υπάρχει μέλλον αλλά ότι είμαι δέσμιος με το παρελθόν κι ο χρόνος είναι σταματημένος για εμένα αλλά κυλάει κανονικά για τους άλλους ανθρώπους, φοβάμαι ότι έχω μείνει πίσω κι ότι δεν μπορώ να βάλω σε τάξη την ζωή μου, δεν μπορώ να απολαύσω πλήρως το παρόν όπως έκανα παλιότερα γιατί απλά δεν υπάρχει κάποιο πρόγραμμα για το κοντινό μέλλον κι όχι μόνο αυτό αλλά ακόμη χειρότερα δεν μπορώ με τίποτα να απεικονίσω το πως θα είναι περίπου κάποιες βασικές πτυχές της ζωής μου μετά την στρατιωτική μου θητεία και μιλάμε όχι για το πολύ μέλλον αλλά για το κοντικό πλέον 2020... Σας ευχαριστώ για το χρόνο που αφιερώσατε διαβάζοντας το κειμενάκι μου, δεν περιμένω να με καταλάβετε απόλυτα, ούτε θέλω να με λυπηθήτε ή να νιώσετε άσχημα για εμένα και ούτε φυσικά ζητώ να μου δώσετε συμβουλές ή να μοιραστείτε παρόμοια εμπειρία που κάποτε αντιμετωπίσατε ή αντιμετωπίζετε ακόμη (όποιος έχει την διάθεση να το κάνει το εκτιμώ απεριόριστα και πιστεύω ότι μόνο καλό θα μου κάνει και θα με βοηθήσει). Δεν είναι αυτός ο στόχος μου, είχα απλά την ανάγκη να τα γράψω κάπου, δεν μπορούσα να τα κρατήσω άλλο μέσα μου...