ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω τρομερά χαμηλή αυτοπεποίθηση με τις γυναίκες. Είμαι άντρας 29 χρονών και μέχρι τώρα έχω κάνει μόνο 2 σχέσεις, μία σοβαρή που κράτησε 1μιση χρόνο και μία χαλαρή που μιλούσαμε 1 μήνα και μετά βρεθήκαμε από κοντά (έμενε σε άλλη πόλη) και είμασταν μαζί περίπου 1 βδομάδα και μετά χωρίσαμε. Νιώθω πως υστερώ πολύ στο κομμάτι της ερωτικής εμπειρίας, δε νομίζω να υπάρχουν και πολλοί 29χρονοι που να έχουν πάει μόνο με 2 γυναίκες. Και δεν είναι ότι μου λείπει κάτι, εννοώ σίγουρα δε με λες και Σπαλιάρα αλλά ούτε και Κουασιμόδο, έχω μιλήσει με πάρα πολλές που τους άρεσα και εμφανισιακά αλλά και ως χαρακτήρας/προσωπικότητα και από dating apps και από κοντά, απλά πάντα κάτι έκανα και σαμπόταρα το momentum που υπήρχε ή είχα κακό timing, γενικά δεν εκμεταλλεύομαι σωστά την ρομαντική ατμόσφαιρα που υπάρχει ήδη με αποτέλεσμα ή 1) να με βάζουν στο friendzone, 2) να μιλάμε αλλά χωρίς να καταλήγει κάπου, απλά γενικά και αόριστα, 3) να τρώω άκυρο. Πιστεύω πως για αυτό οφείλεται κυρίως η έλλειψη εμπειρίας μου αφού μέχρι και τα 25 μου (πριν κάνω την πρώτη μου σχέση) δεν είχα καμία απολύτως επαφή με κορίτσια στην ηλικία μου, μόνο μιλούσα διαδικτυακά αλλά δεν προχώρησε παρακάτω. Αν κάποιος συνήθισε σε όλη του την εφηβική ζωή να μην κάνει κινήσεις, πιστεύω πάντα θα νιώθει μειονεκτικά απέναντι στις γυναίκες, και ας έχει κάνει σεξ, δεν έχει σημασία, πάλι δε θα ξέρει πως να μιλήσει, τι να πει, κάπου θα κομπλάρει. Δυστυχώς μεγαλώνουμε οι περισσότεροι με την αυταπάτη ότι άμα κάνεις σεξ αυτόματα "γίνεσαι άντρας" και όλα αυτά τα βαθιά στην πατριαρχία στερεότυπα και προκαταλήψεις. Δεν είναι το σεξ αλλά η βαθύτερη επικοινωνία, και δυστυχώς αυτή έρχεται σε πολύ μεταγενέστερο στάδιο, πρώτα γνωρίζεις κάποιον, μετά βγαίνετε και σιγά σιγά τον μαθαίνει.Η βαθύτερη επικοινωνία θα σε κάνει να καταλάβεις άμα είσαι ευτυχισμένος με αυτόν τον άνθρωπο και για να φτάσεις σε εκείνο το στάδιο πρέπει να περάσεις από πολλά άλλα. Νιώθω σαν να μην μπορώ να διαχειριστώ τον εαυτό μου, όταν είμαι με κάποια που μ'αρέσει πάντα αντιδράω μία αμήχανα και ντροπαλά/με εσωστρέφεια, και μία υπερβολικά διαχυτικά/παρορμητικά. Πότε θα υπεραναλύω σκέψεις που και θα κάνω την άλλη να βαριέται και πότε δε θα ξέρω τι να απαντήσω ή σχολιάσω σε κάτι που είπε ή ρώτησε αυτή, γενικά έχω θέμα και με την αυτοπεποίθηση αλλά και με τις ισορροπίες. Θα ήθελα να μάθω αν υπάρχει τρόπος να μάθω να αρέσω σε μένα πρώτα και ας μην αρέσω στους άλλους απαραίτητα, να με αγαπήσω πραγματικά χωρίς να σκέφτομαι το που υστερώ... Ευχαριστώ.