ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουμε χαθεί πια. Ευτυχώς που μας έχει μείνει και το facebook, να ξέρουμε τουλάχιστον αν ο άλλος ζει ακόμα ή πέθανε. Εμείς, που ήμασταν ένα. Κοιτάζω τις φωτογραφίες που σπανίως ανεβάζεις. Έχεις αλλάξει. Τα μαλλιά σου ασπρίζουν και λιγοστεύουν, σε αντίθεση με τα κιλά σου, που πάντα πάλευες και φαίνεται πια να σε νικάνε. Μα δεν αλλάζει κάτι αυτό, πάντα στο μυαλό μου θα είσαι ο άνθρωπος που γνώρισα. 20 χρονών, με όλη τη ζωή μπροστά σου. Ξέρεις κάτι, όμως; Ανησυχώ για σένα. Όλα αυτά τα χρόνια μετά, σε νοιάζομαι και σ'αγαπάω, κι ας μην είμαστε πια τίποτα ο ένας για τον άλλον. Θυμάμαι που χαμογέλαγες και φωτίζονταν τα μάτια σου, το στόμα σου, όλα τα χαρακτηριστικά σου κι έτσι φώτιζες χωρίς να το ξέρεις και τον κόσμο μου. Όταν το χαμόγελό σου το είχα προκαλέσει έγω, ο κόσμος φωτιζότανε διπλά για μένα. Τώρα, όμως, ενώ τυπικά όλα σου πάνε καλά στη ζωή σου, τα χαμόγελά σου δεν φτάνουν στα μάτια σου. Είναι σα μια τρομακτική γκριμάτσα, που με κάνει, χρόνια, σχέσεις και πράγματα μετά, να κρατιέμαι με το ζόρι για να μη σε ρωτήσω όπως τότε τί σε προβληματίζει...