ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οταν ημουν στην 3η λυκειου πηγαινα καθε μερα απο εναν συγκεκριμενο δρομο σχολειο. Καθε πρωι εβλεπα ενα αγορι κοντα στην ηλικια μου που πηγαινε στο διπλανο σχολειο. Φαινοταν τοσο στεναχωρημενος που καθε φορα που τον εβλεπα ηθελα να τον αγκαλιασω. Αυτο μου εβγαινε εκεινη την στιγμη. Δεν το εκανα ποτε καθως κατι τετοιο θα ηταν παραξενο. Καποιες φορες απλα του χαμογελουσα.Φορουσε καθε φορα η σκουφακι η καπελο η ειχε την κουκουλα του. Τελικα εμαθα οτι ειχε καρκινο. Μπορει να μην τον ηξερα αλλα ενιωσα υπερβολικα ασχημα. Και καθε φορα που τον εβλεπα ετσι χαλιομουν αλλα ταυτοχρονα επαιρνα δυναμη απο αυτον. Γιατι αντιμετωπιζε ενα τοσο σοβαρο θεμα αλλα συνεχιζε να ζει κανονικα. Πηγαινε σχολειο, φροντοστηριο, εβγαινε με τους φιλους του και απο οτι ξερω ειχε και αλλες δραστηριοτητες. Πραγματα απλα μεν αλλα για μενα τοσο δυσκολα. Ειχα καταθλιψη αρκετα χρονια και ακομα και το να σηκωθω απο το κρεβατι μου ηταν δυσκολο. Οποτε ας πουμε οι τον θαυμαζα καπως και τις μερες που τον εβλεπα καλυτερα μου εφτιαχνε την διαθεση. Σταματησα να τον βλεπω για καποιον καιρο. Τον ειδα ξανα πριν καποιες μερες. Ηταν εξω με κατι φιλους του. Γελουσε και φαινοταν καλα. Βεβαια ποτε δεν μπορεις να ξερεις τι περναει ο καθενας αλλα εγω χαρηκα πραγματικα που τον ειδα ετσι.