ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μιλάω με έναν άνθρωπο κοντά στα δύο χρόνια και δεν έχουμε βρεθεί από κοντά. Η αποσταση είναι μεγάλη και δεν έγινε ποτε. Μετά από σκαμπανεβάσματα και κενά στην επικοινωνία μας, αποφασίσαμε ότι πρέπει να βρεθούμε. Εγώ όσο μιλάω με αυτόν νιώθω πολύ όμορφα αλλά φοβάμαι να τον δω από κοντά. Αφενός γνωρίζω ότι τον έχω εξιδανικευσει και πως, όταν γνωριστούμε, ή θα κολλήσω πολύ περισσότερο ή θα μου φύγει τελείως. Αφετέρου, φοβάμαι ότι θα του είμαι λίγη. Ότι όσα είμαι ή κάνω, δεν αρκούν για εκείνον. Το ξέρω πως όλα αυτά είναι στο μυαλό μου και το ένα είναι συνέπεια του άλλου, αλλά πώς ξεφεύγουμε από παγίδες που βάζουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας; Γιατί το σκέφτομαι τόσο πολύ;