ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτή η βδομάδα είναι το αποκορύφωμα της στεναχώριας μου... Μήπως που έχω καθυστέρηση και έχει τρελαθεί το σύστημα μου? Μήπως τώρα συνειδητοποιώ τι έχει γίνει?Σήμερα πρώτη φορά ήρθε ένας φίλος μου στο σπίτι... Είπα να μαγειρέψω κάτι και καθίσαμε να φάμε, εκείνος στη θέση σου εγώ στη δική μου. Όσο τον κοιτούσα τόσο φρίκαρα που καθόταν στη θέση σου, ξαφνικά έβαλα τα κλάματα, τι να κάνει και αυτός, ξέρει πολύ καλά πόσο δυσκολέυομαι.. Πραγματικά, μου φαινόταν τόσο παράταιρο το να κάθεται κάποιος άλλος απέναντί μου, τόσο λάθος. Μου άρεσε τόσο πολύ να κάνω πράγματα για σένα μόνο για να σε κάνω χαρούμενο, μου άρεσε να σε φροντίζω για να νιώθεις όμορφα, να ξέρεις ότι κάποιος σε αγαπάει και σε φροντίζει και τώρα δεν με ένοιαζε καν αν ένιωσε καλά ο φιλοξενούμενος μου.. ΤΙ άσχημο συναίσθημα που ήταν αυτό.. Μετά είπαμε να δούμε μία ταινία, εκείνος στη θέση σου εγώ στη δική μου, τίποτα δεν κατάλαβα από τη ταινία, το μυαλό μου ήταν αλλού, στο τέλος κάτι με ρώτησε και πραγματικά δεν μπορούσα να απαντήσω δεν είχα προσέξει καθόλου δυόμισι ώρες... κάποια στιγμή του απευθύνθηκα και με το όνομα σου... πόσο τραγική είμαι... αν ήσουν εσύ εδώ θα γκρίνιαζα και θα έλεγα μην χαλάς το κάλυμμα!! Τώρα δεν θα το ξαναπώ αυτό ποτέ. Δεν θέλω να ξαναέρθει κανείς εδώ ποτέ ξανά. Μα πόσο ηλίθια μπορεί να είμαι??? Γιατί μου λείπεις τόσο πολύ? Εσένα που δεν σε ένοιαζε τίποτα, δεν έκανες τίποτα να με προσέξεις, να μου δώσεις λίγη χαρά. Κι όμως... γέρασα και μυαλό δεν έβαλα.. Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγει να μείνω μόνη μου, ήθελα να κλαίω να μην χρειάζεται να εξηγώ, να μην με βλέπει κανείς...Θέλω εγγυήσεις που κανείς δεν μπορεί να μου τις δώσει, σίγουρα όχι εσύ, για αυτό επιλέγω το προφανές, δεν έχω κουράγιο να με απογοητεύσεις πάλι... Πότε όμως θα μου περάσει όλο αυτό? Πότε θα σταματήσει αυτή η πάλη της λογικής με την καρδιά μου? Πότε η ψυχή μου θα δει αυτό που βλέπουν τα μάτια και το μυαλό μου? Θέλω να σε πετάξω από πάνω μου, από μέσα μου. Καληνύχτα