ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

λέπω τις μέρες μου να περνάνε ίδιεςκάτι λεπτομέρειες αποσπούν για λίγο την αναζήτηση της ουσίας¬που ούτως ή άλλως ποτέ δεν αγγίζω .Περίεργος κόσμος ° απλοί συσχετισμοί είμαστε°ακατάληπτα όνταεγώ να ψάχνω για το βαθύτερο νόημα.Ανθρώπινες σκιές απ' τα παλιά μου σιγορμουρμουρίζουν το ανέφικτο του ονείρου μουπου ίσως κάποτε, να ήταν και δικό τουςΚαμιά φορά μ' ενοχλούν αυτές οι φωνές, χρωματισμένες με την δική μου χροιά.θέλω να βρω το άγιο δισκοπότηρο, ας πάψουν να μιλάνε περί ματαιοτήτωνκι ας...Καμιά φορά η πραγματικότητα° που ίσως ν' αγγίξα τυχαία σε κάποιο φθαρμένο μου όνειροβιάζει την ανάγκη μου να κρυφτώ απ' όλα, επίμονη κι ατέρμονημα πάνω απ' όλα αδιάφορη.Τον τελευταίο καιρό όλα τούτα τ' αποστρέφομαι,όπως το είδωλο μου, που αποδεικνύει περίτρανα την συμβολή μου στο μεγάλο Σχέδιο μιας πολυεθνικής να τρέφει αδηφάγα στοιχειά με τη σάρκα κείνου το υποσιτισμένου χεριού.Αφημένο χέρι, στην επαιτία, απ' τους ανθρώπινους θεούςσήμερα στο τραίνο τ' αγνόησα κι εγώ, υποκρινόμενη πως στο βάθος μου χει μείνει λίγη ανθρωπιάεκείνο το χέρι, αυτή η λεπτομέρεια που σφυροκοπάει τη σκέψη μουσα να μουν άτομο με συνείδηση...αστείοΤ' αγνόησα κι εγώ, κι ας γνωρίζω πως τέτοια χέρια μας ταΐζουν, εμάς, τους πολιτισμένους[...] το σώμα ζητάει ύλη° ύλη για να παραχθεί ενέργειαύλη για να υπάρχειείναι μια ροήτο σώμα- αναγκάζεται να ζητάει- χρήματα, για να του επιτραπεί η πρόσβαση στην απαραίτητη ύλητο σώμα προβάλλει εκείνο το χέρι αντιαισθητικό θέαμαξέρετεσαν εκείνεις τις άσχημες αλήθειες.Ξέρετε;Θέλω να κόψω τα νήματα από κείνο το χέρινα μη μ΄αφοράΘέλω να ευνουχίσω τις απαράδεκτες σκέψειςνα πάψουν να ξεφεύγουν από αυτό το Εγώ μουΔεν ξέρω τι θέλω, να γίνόταν ο κόσμος «ρόδινος», για δική μου τέρψηνα γινόταν να γνώριζαφριχτή η γνώση για τις αδύναμες ψυχές... πραγματικά αποτρόπαια σαν εκείνο το χτικιάρικο χέρι, άνευρομε λίγη σάρκα και τις ελπίδες ενός τρελού...ν' αντέχει, να ζητά, ανθρωπιά, για πόσο ακόμα; Για...Θέλω να...Πόσο σκληρό ν΄ανακαλύπτεις πως είσαι μονάχα ένας επισκέπτης, χωρίς νόημα και συνοχήχωρίς να 'σαι σπουδαίος, ανίκανος να ηγηθείς στις δράσεις σου, στη σκέψη σου,σ' αυτό που αόριστα ονομάζεται εαυτόςκαι πόσο σκληρό να στο θυμίζει εκείνο το χέρινα μην αφήνει τον ειρμό να συγκρατηθείνα θες να μιλήσεις γι΄ άλλα [...]στοχαστικά ν' αναφέρεις πως η ζωή είναι κάτι που ποτέ δεν κατανοήσειςκι ίσως που ποτέ δεν θα γευτείςεγκλωβισμένος στις δυο σου αγάπεςτο όνειροκαι το όνειρο της δράσης.Βλέπω να περιδιαβαίνω τις μονότονες εναλλαγές μου με κάποια ακαθόριστη παραίτησηκαι για μια αδιαφορία για κείνο το χέρι(που συνεχώς εμπαίζει τις σκέψεις μου γιατί δεν του στάθηκα, γιατί έκανα πως δεν έβλεπα°παρά μονάχα κοίταζα τυφλά)Βλέπω κι εσένα, όμοιε μου, να κάνεις το ίδιο, καλή μας μέρα