ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω συνηθίσει στη ζωή μου να αγαπώ ανθρώπους χωρίς να τους έχω. Και στη φιλία και στον έρωτα. Χωρίς να έχω τσακωθεί, χωρίς να έχω ζήσει εντάσεις. Πέρα από κάποιους λόγους που έτσι τα έφερε η ζωή κι οι ανάγκες και απομακρυνθήκαμε κατά τ' άλλα υπάρχουν άνθρωποι που θα μπορούσα να κάνω παρέα μαζί τους κι άλλα άτομα που έχω ερωτευτεί κι όμως δε γίνεται τίποτα. Δεν έχουν παράπονο από την παρέα μου ούτε εγώ από τη δική τους αλλά δε συμβαίνει. Κι έτσι περνάει ο καιρός, περνούν τα χρόνια μες στη μοναξιά μου χωρίς να συμβαίνει κάτι που να με απομόνωσε στην ουσία. Ξέρω ότι κάποιοι θα πουν ότι αν θες να έχεις ανθρώπους στη ζωή σου επιμένεις και τους το δείχνεις. Προσωπικά το βρίσκω λίγο ανώφελο και ανόητο αυτό, δηλαδή το να ''ενοχλώ'' συνέχεια κάποιους προτείνοντάς τους να κάνουμε πράγματα μαζί και να βγούμε παρέα. Αυτά για τη φιλία. Στον έρωτα αν τύχει κι εκφράσω το ερωτικό μου ενδιαφέρον η κατάσταση μένει εκεί. Ευχαριστίες, φλερτ, γέλια, βλέμματα, ευχάριστη ατμόσφαιρα και τέλος. Σχεδόν ποτέ καμία άλλη κατάληξη. Και μου έχουν πει ότι είμαι και καλός στην επικοινωνία γιατί ενδιαφέρομαι για τον άλλο άνθρωπο και του δίνω χώρο να μιλήσει και να εκφραστεί. Δε λέω ότι είμαι τέλειος αλλά ακόμα και τις ατέλειές μου δεν μου έχει δοθεί χρόνος να τις δείξω στους άλλους, ούτε στον φιλικό ούτε στον ερωτικό τομέα. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους αυτό. Περιστασιακή φιλική παρέα, περιστασιακός έρωτας χωρίς αποτέλεσμα, περιστασιακή ζωή. Κι αυτό συνεχίζεται και θα συνεχίζεται. Έχω κλείσει χρόνια μοναξιάς ξέροντας αρκετό κόσμο. Όχι ότι γνωρίζω συνέχεια άτομα, σε καμία περίπτωση δε συμβαίνει κάτι τέτοιο αλλά έχω κάνει γνωριμίες. Και μέσα μου αγαπώ και συμπαθώ και σκέφτομαι με αγάπη κάποια άτομα, είτε ερωτικά είτε φιλικά αλλά χωρίς να υπάρχουν στη ζωή μου ή μόνο με το να βλεπόμαστε σπάνια. Κι έτσι έχω μάθει να ζω και δεν αλλάζει. Και λυπάμαι κάπως.