ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γράφω με αφορμή ενα κειμενο που διαβασα στη στηλη της "Α,μπα" σχετικα με καποιες γυναικες που εχουν επιλεξει να μην κανουν παιδιά. Η συντροφος μου εχει αντιστοιχες αντιληψεις. Δεν θελει παιδιά. Εχει πολυ τραυματικες εμπειριες απο τα παιδικά της χρονια και μολονοτι εχει δουλεψει πολυ πανω σ'αυτο με ειδικους και μονη της και το διαχειριζεται , ειναι αποφασισμενη να μην αποκτησει ποτε οικογενεια. Το πρόβλημα είναι οτι εγω θέλω. Δεν ειναι οτι ειμαι εμμονικος με την ιδεα (κανείς αντρας δεν είναι) απλά ξέρω οτι ειναι κατι που θέλω. Και αυτο ειναι κατι που εχει αρχισει να εχει σοβαρες επιπτωσεις πλεον και στον τροπο που αντιμετωπιζω την συντροφο μου. Θα μου πειτε , ειναι κατι που ηξερες απο την αρχη. Ναι, μονο που ημουν πολυ ερωτευμενος , ημουν μολις 32 κι εκεινη 27 και αφενος δεν με ενοιαζε τοσο οσο τωρα που κοντευω τα 40 γιατι πιστευα οτι εχω πολυ χρονο να ξοδεψω ακομα , αφετερου παντα πιστευα μεσα μου οτι ειναι κατι που μπορει να αλλαξει. Λαθος. Δεν αλλαξε. Θα μου πειτε επισης , γιατι δεν χωριζεις να βρεις καποια αλλη. Δεν ειναι καθολου ευκολο. Ακομα κι αν ηταν ευκολο να αφησω μια σχεση που κατα τ'αλλα ταιριαζουμε σε ολα, μετα απο τοσα χρονια , ειναι παρα πολυ δυσκολο εως αδυνατο να ξεκινησω κατι απο την αρχη σ'αυτη την ηλικια. Δεν γνωριζεις καθε μερα ανθρωπους που ταιριαζεις. Ουτε προτιθεμαι να κανω κατι σε κινηση απελπισιας του στυλ παντρευομαι την πρωτη που βρισκω για να πω οτι εκανα παιδια. Δυστυχως ειναι μια κατασταση πολυ ασφυκτικη. Νιωθω εγκλωβισμενος. Προσπαθησα πολυ να πεισω τον εαυτο μου οτι δεν ειναι σημαντικο. Αλλα δεν τα καταφερα. Ειναι σημαντικο. Δεν ξερω τι θα κανω εγω. Φοβαμαι οτι καποια στιγμη θα συμβει αναποφευκτα το χειροτερο δυνατο σεναριο. Θα χωρισω και θα μεινω μονος. Αλλά θα ήθελα να δωσω μια συμβουλη. Να προσεχετε παρα παρα πολυ με αυτα τα θεματα. Ειναι δυσκολα αναστρεψιμα. Καλύτερα να καταστρεψετε εναν ερωτα παρά την υπόλοιπη ζωή σας.