ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τελευταία όλοι οι φίλοι μου απομακρύνονται. Χωρίς να έχει συμβεί κάτι, χωρίς να έχουμε τσακωθεί. Χάνονται ο ένας μετά τον άλλο βουλιάζουν μέσα στις σχέσεις τους και ξεχνάνε όλους τους υπόλοιπους που τους αγαπάνε. Νομίζουν ότι έχουν αλλάξει. Ότι δεν έχουν στιγμή απόγνωσης μέσα τους κι ότι ξεχνάνε με τόση ευκολία. Είμαστε όλοι γύρω στα 22 κι έχουμε καταντήσει να μην ζούμε. Όλα έχουν γίνει ορθολογιστικά δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή τρέλας, ένας ενθουσιασμός ή κάτι άλλο. Αναρωτιέμαι αν μας φοβίζει η εποχή και λέμε ότι πρέπει να λογικευτούμε. Αλλά περισσότερο αυτό που φοβάμαι είναι ότι είμαστε η γενιά που θα καταντήσει πιο βολεμένη από ποτέ. Κι όλα αυτά που κοροϊδεύουμε και λέγαμε "Ποτέ δεν θα γίνω έτσι" και θέλουμε να τα κλείσουμε στο χρονοντούλαπο του κακού μας εαυτού (γιατί όλοι έχουμε την τάση να θέλουμε να βολευτούμε) τα κάνουμε καθημερινά να μας πλησιάζουν πιο πολύ. Κι ο έρωτας, κι η τρέλα και τα εναλλασσόμενα συναισθήματα που πάλλονταν πριν λίγο στις καρδιές μας και πλημμύριζαν τη καρδιά μας, που πρυτάνευαν της λογικής μας τα πετάξαμε λες και μας αλλοτρίωσαν λες και δεν ήταν εκείνα που μας έκαναν να ρουφήξουμε λίγη παραπάνω δόση ζωής. Ρε νιώθουμε;