ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και δεν είναι ότι μου λειπει το άτομο σαν άτομο,διότι το τελευταίο διάστημα πιο πολύ με έκανε να κλαίω παρα να γελάω.Δεν άξιζε να είναι στην ζωή μου.Δεν υπολόγισε τα συναισθήματα μου και στο τέλος με χώρισε μέσω μεσεντζερ,μετά από σχέση σχεδόν ενός χρόνου,λέγοντας πως είναι ο,τι να ‘ναι και πως δεν θα μου δώσει ποτε αυτά που αξίζω.Ωστόσο,τρομάζω μπροστά στην οριστικοτητα.Τρομαζω στην σκέψη ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν σχεδόν χρόνο στην καθημερινότητα μου και τώρα δεν θα τον ξανά συναντήσω ποτε.Η συζήτηση τελείωσε με δικό μου μπλοκ από παντού,πριν προλάβει να μου πει τις τελευταίες του κουβέντες,γιατί δεν άντεχα να διαβάζω λεξεις που με πλήγωναν.Δεν ξεκαθαρίσαμε αν θα ξανά μιλήσουμε.Αν θα ακολουθεί ο ένας τον άλλο στα σοσιαλ,αν θα μπορούμε να πάρουμε ένα τηλέφωνο να δούμε αν ο άλλος είναι καλά.Τον μπλοκαρα πριν μου πει αντίο ή οτιδηποτε άλλο.Και σκέφτομαι μήπως έκανα λάθος.Μηπως έπρεπε να αφήσω κάποια πόρτα ανοιχτή,να με βρει αν θελήσει.Δεν μ’αρεσει η οριστικοτητα.Δεν αντέχω σην σκέψη ότι βλέπεις ή μιλάς με κάποιον για τελευταία φορά.Αρρωσταινω στην ιδέα ότι πριν από ένα λεπτό ήσασταν μαζί και στο αμέσως επόμενο λεπτό δεν θα ξανάρθει στην ζωή σου,έστω και σαν περαστικός από το απέναντι πεζοδρόμιο,ΠΟΤΕ.Μου λείπουν οι αναμνήσεις που έχτισα μαζί σου.Οι καλες μόνο.Αν και οι κακές,ήταν περισσότερες.