ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

δεν παθιαζοταν με τιποτα, δεν τον ενδιεφερε τιποτα. ή μαλλον καλυτερα, υπηρχαν πραγματα που του αρεσαν απλως οχι αρκετα για να τα κυνηγησει 100%, εφτανε καπου στη μεση και νομιζε οτι ειναι και μεγαλη προσπαθεια. δεν αντεχα αλλο αυτη τη στασιμοτητα, του εξηγησα τους λογους μου τους οποιους τους εχει παρατηρησει και ο ιδιος στον εαυτο του αλλα οπως ισχυριζοταν δεν ηξερε τι και πως να αλλαξει. οποτε τελος. σε μια συζητηση μας μετα μου λεει "καποια στιγμη θα σε διεκδικησω να το ξερεις ( ναι περιμενε εσυ, σε θελω με θελεις και θα με διεκδικησεις ΚΑΠΟΤΕ ;;;) γιατι πρεπει να ξεκινησω να κανω αλλαγες πανω μου και μετα στη σχεση μας" (οκ σωστο αυτο απ' την μια αλλα απ΄την αλλη γαμω τα νευρα που εχω, μια ζωη την εχουμε και πρωτη φορα ερωτευτηκαμε τοσο και οι 2, ειναι τοσο δυσκολο να αρχισεις να προσπαθεις να δειξεις το ενδιαφερον σου;..). τωρα συνειδητοποιησε οτι τελικα ειναι πολυ χαλαρος (εκπληξη!) και εχει ξεκινησει τις αλλαγες. ακομα με θελει, ακομα τον θελω, αλλα δε μπορω να κανω εγω κινηση. 2 μηνες χωρια ειμαστε, μου αξιζει επιτελους πρωτη φορα να κανει κι αυτος κατι, να μη καθεται περιμενοντας τι;.. να μου πει αυτο που λενε τα ματια του, να με διεκδικησει τωρα οχι καποτε. τωρα, νικο τρεχει η ζωη κι εσυ ακομα καθεσαι. σ'αγαπω πολυ αλλα δε μπορω αλλο. νευριαζω με τη τοση ηρεμια. θελω ενταση, παθος, να μου πεις τι νιωθεις, να παλευεις οχι μονο στη σχεση μας αλλα στη ζωη σου, 22 χρονων ειμαστε γαμωτο, εγω τελειωσα με τις σπουδες και συνεχιζω του χρονου με υποτροφια εξω, 1 μηνα εχουμε μαζι στην ελλαδα ακομα, αλλα οχι να μη το ζησουμε προτου φυγω, οχι μην κανεις κινηση, προτιμησε να εισαι ο ηττοπαθης εαυτος σου που μολις φυγω θα θυμηθεις οτι ξερεις κατι; τουλαχιστον θα μπορουσαμε να καναμε διακοπες.. ασχοληθηκα με πολλα πραγματα ολο αυτο το καιρο κι εσυ μενεις παντα πισω. οταν γνωριστηκαμε πριν 3 χρονια ημασταν στο ιδιο σημειο, σημερα εσυ εισαι ακομα στο ιδιο, ενω εγω εχω κανει τουλαχιστον 1 βημα παραπανω.. βαρεθηκα ρε παιδια. τον θελω τοσο πολυ και μου λειπει αλλα... αλλα. βαρεθηκα εγω να εχω τοσες φιλοδοξιες και ονειρα γιατι ετσι ειμαι σαν ατομο κι αυτος να μη βρισκει χαρα σε τιποτα, να μην θελει κατι, ουτε πτυχιο οπως φαινεται, ουτε καποιο χομπι, τιποτα..μονο εγω τον εκανα να χαμογελαει σχεδον..και εχει τοσο ωραιο χαμογελο. και οχι δεν ειναι φιλοφρονηση αυτο για μενα. ναι μ'αρεσει που τον εκανα χαρουμενο αλλα θα μ'αρεσε να χαιρεται και με αλλα πραγματα στη ζωη του γιατι τον αγαπω και θελω να εχει κι αλλες χαρες περα απο μενα που αν το καλοσκεφτειται, αν οντως τον εκανα ευτυχισμενο που ειναι τωρα; γιατι δεν με κυνηγαει εστω μια φορα ; (αλλη μια φορα το'χε κανει οταν ειχαμε γνωριστει δηλαδη, που σιγα το κυνηγι, γιατι ελιωνα).. Ευτυχία