ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ποιος κάλεσε την "κοινωνία" στο τραπέζι και της έδωσε και τον λόγο είπαμε;
Κυριακάτικο case study.

Έχει κολλήσει η βελόνα. Το έχει αποδεχτεί η κοινωνία γι αυτό υπάρχουν και τα διαζύγια κοινή συναινέσει.

Αυτό γίνεται μόνο στην περίπτωση που τα συναισθήματα και από τις δύο πλευρές έχουν ξεθυμανει.

"Ό,τι δε συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά". Οπότε δε νομίζω ότι η κοινωνία δεν αποδέχεται τους χωρισμούς, αλλά μάλλον δεν αποδέχεται τις δικαιολογίες, ειδικά αν γίνεται λόγος για κάτι όμορφο και αληθινό. Σε έναν κόσμο ψεύδους και υποκρισίας δεν είναι άλλωστε τόσο εύκολο να βρεις κάτι όμορφο και αληθινό. Οπότε αν θες να το "θυσιάσεις" για όνειρα και στόχους, πρέπει αφενός να αξίζουν περισσότερο(υποκειμενικό είναι αυτό φυσικά) και αφετέρου να είσαι προετοιμασμένος/η για την πιθανότητα να μην ξαναβρείς κάτι ανάλογο.

Γιατί δεν είναι όλες οι σχέσεις όμορφες. Αν πήρες μόνο καλά από έναν άνθρωπο, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να χωρίσετε καλά. Αν όμως ήταν ένας τυφλός έρωτας και ταλαιπωρηθηκες σε μια σχέση τοξική, τότε γιατί να χωρίσεις καλά ; Γενικότερα όταν κάποιος μας προκαλεί πόνο δεν μας αρέσει ,θα νιώθουμε αρνητικά απέναντι του ,λογικό δεν είναι ; Οι προσδοκίες και οι ελπίδες,οι φόβοι του καθενός είναι άλλες επίσης. Αν εσυ βλέπεις τις σχέσεις σαν εμπειρίες που παίρνεις κάτι από αυτές και σου είναι ευχαριστο να έχεις πολλές τέτοιες, να ζεις κάπως σαν "τσιγγάνος " θα είσαι οκ με αυτό. Κάποιος άλλος ομως που ήλπιζε να είναι μαζί με ένα άτομο μια ζωή ,θα πληγωθεί , γιατί ήθελε άλλα πράγματα, ήθελε να βρει έναν τόπο , μια φωλιά και να κάτσει εκεί για πάντα. Δεν αντιδρούν όλοι οι άνθρωποι ίδια στην εγκατάλειψη , στην απόρριψη και στην αλλαγή. Οι άνθρωποι νιώθουν κακά συναισθήματα για να ξεπεράσουν κάτι επίσης και να προστατέψουν τον εαυτό τους από λάθη. Ο θυμός μπορεί να είναι ένα πολύ χρήσιμο και προστατευτικό συναισθημα και αν δεν είναι "ξύπνιο " αφήνεις οποιοδήποτε να σε καταπατά.

υπερεγωισμος λέγεται = τεράστιες ανασφάλειες = βρέχει καναπέδες ψυχολόγων π μένουν όμως άδειοι