ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι ερωτευμενη με ενα παιδι εδω και περιπου 3 χρονια,χωρισαμε,ημασταν ξανα μαζι και συνεχεια η ιδια ιστορια.πολλες φορες εχει τυχει να καταβάλλει προσπάθεια να μου παρουσιασει κατι το οποιο δεν ειναι.Προσπαθει να μου δειξει οτι ειναι σταρχιδιστης,οτι δεν εχει καλο χαρακτηρα και οτι δεν τον νοιαζει τιποτα.Ομως εχω καταλαβει στον τοσο καιρο που τον ξερω οτι ολο αυτο ειναι αμυνα προς εκεινον.Προσπαθει να δειξει οτι δεν τον νοιαζει τιποτα ωστε να μη πληγωθει.Εξαφανιζζεται και εμφανιζεται ξανα μετα απο ενα χρονικο διαστημα γιατι δεν αντεχει.Στενχωριεμαι γιατι η ζωη του δεν κυλάει ομαλά.Ειναι σαν καποιος να τον μούτζωσε στη γέννα και πηγαινουν ολα πολυ στραβα.Και δε μιλαω για προβληματα της πλακας. μιλαω για σοβαρα θεματα που εγω αν ημουν στην θεση του δε θα αντεχα να αντιμετωπίσω.Εχω καταλαβει παρόλα αυτα οτι αυτος ο ανθρωπος μου βγαζει κατι πολυ καλο.Εννοω οτι..ναι μεν μου εχει κανει πολλα,με εχει πληγωσει,εχω κλαψει πολυ για εκεινον.Ομως ειναι ο μονος και το τονιζω που ο,τι και να γινει θα του φερθω με καλοσυνη. Μου βγαζει τοσο πολυ εναν καλο εαυτο.Ενω κανονικα δεν ειμαι ετσι.Ειμαι σκληρη με τους αλλους.(φιλοι/οικογενεια) εκεινος με κανει να θελω να φερθω με ευγένεια..δε ξερω αν αυτο ειναι καλο ομως..μπροστα του ειμαι ενας υποτακτικός άνθρωπος που λεει ναι σε οτι μου πει.Τον εχω ως κατι τέλειο στο μυαλο μου.Μηπως πρεπει να αλλαξω;