ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σπουδαζω ενα αντικειμενο που λατρευω, ειμαι πληρως ευχαριστημενη με τις φιλες που εχω και η πολη στην οποια περασα ειναι πανεμορφη. Νιωθω ομως μπερδεμενη οταν σκεφτομαι αυτο που λειπει απο τη ζωη μου που ειναι μια σχεση. Θελω απο τοτε που αρχισα να καταλαβαινω τι σημαινει να εχεισ σχεση, να γνωρισω εναν ανθρωπο τον οποιο να ερωτευτω και να με ερωτευτει. Και τωρα, μου εχει εμφανιστει αυτη η ευκαιρια με ενα αγορι τον οποιο γνωριζω αρκετους μηνες και του αρεσω παρα πολυ και θελει να βγουμε. Αλλα εγω εχω τοσους πολλους ενδοιασμους. Νομιζω οτι δεν θα μου ταιριαζει, τον θεωρω καπως τεμπελη και χαζο (αυτο επειδη δεν δειχνει να εχει καμια φιλοδοξια για το μελλον του) και μου κανει συνεχως καπως προκλειτικα αστεια τα οποια με ενοχλουν του το εχω πει και μου λεει οτι μου κανει πλακα και ετσι παντα τη βγαζει καθαρη. Επισης εχω την εντυπωση χωρις να εχω επιβεβαιωθει για την ωρα οτι εχει καποιες οπισθοδρομικες αποψεις σχετικα με τις γυναικες και τον ρολο τους(οχι τιποτα σοβαρο ή εντελως προσβλητικο αλλα αρκετο ωστε να με ενοχλει). Το ερωτημα μου ειναι: εφοσον θελω τοσο πολυ να μπω σε μια σχεση να δωσω σε αυτο το ραντεβου μια ευκαιρια ωστε να τον μαθω λιγο καλυτερα ή να εμπιστευτω το ενσικτο μου οτι το ατομο αυτο δεν ειναι για εμενα και να υπαρχει η πιθανοτητα ετσι να χασω μια πολυ καλη ευκαιρια να κανω σχεση επιτελους?