ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο Ιησούς Χριστός αποτελεί το Πρόσωπο που τέμνει την ανθρώπινη ιστορία σε προχριστιανική και μεταχριστιανική.Σε αντίθεση με τις υπάρχουσες προλήψεις και προκαταλήψεις, ο Ιησούς ο Χριστός δεν ήρθε να εγκαινιάσει ένα καινούργιο θρησκευτικό κίνημα, μια καινούργια Θρησκεία, έστω πληρέστερη από τις άλλες. Αντιθέτως, προσέφερε τον εαυτό του ως παράδειγμα για να δείξει στον κτιστό άνθρωπο τον Τρόπο Υπάρξεως με τον οποίο ο άνθρωπος μπορεί να υπερνικήσει το θάνατο.Και ο τρόπος αυτός δεν είναι άλλος από τον τρόπο της αυτοπαράδοσης του εαυτού στην καινοποιό-ζωοποιό Αγάπη για τον συνάνθρωπο.Τι σημαίνει όμως πρακτικά και ουσιαστικά "να αγαπώ κάποιον";Ταπεινά φρονώ πως ο πληρέστερος ορισμός της αγάπης ειναι ο εξής: Να δέχομαι τον Άλλον στην Ετερότητά του. Όχι όπως θα ήθελα να είναι αλλά όπως είναι.Με τον ορισμό αυτόν δεν διαχωρίζω τους ανθρώπους σε Καλούς και Κακούς δηλ. μανιχαϊστικά. Ο κάθε άνθρωπος είναι μια Μοναδικότητα που περικλείει και "καλά" και "κακά" στοιχεία. Σύμφωνα με τον χριστιανικό ορισμό του Καλού μπορούμε με ασφάλεια να πούμε το εξής: Είμαι "καλός" όχι αν τηρώ δογματικά τις "Εντολές"(που είναι,κατά την άποψή μου, μέσο πολιτικής και κοινωνικής χειραγώγησης) αλλά αν δέχομαι τον Άλλον όπως είναι χωρίς να προσπαθώ με τη βία να τον αλλάξω.Φυσικά, με ευγένεια και χωρίς έπαρση μπορώ ΆΝ μου το ζητήσει να τον ΒΟΗΘΗΣΩ και όχι να του υποδείξω τι να κάνει.Καταλαβαίνουμε λοιπόν, οτι η σημερινή "χριστιανίζουσα" μισαλλόδοξη θρησκεία, που περιθωριοποιεί και διώκει τις αντίθετες απόψεις, δεν ειναι Χριστιανισμός παρα μια ΑΙΡΕΣΗ του Χριστιανισμού.Η Αίρεση αυτή, που έχει παρεισφρύσει σε όλες τις δομές του κράτους και της κοινωνίας είναι μεταλλακτική όλων των ανθρωπίνων σχέσεων κοινωνίας και συμπεριφοράς.Η 'ταπείνωση' που ζητάει από τους υπηκόους της είναι στην ουσία δουλοπρέπεια και απόλυτη υποδούλωση στις "Εντολές". Η "αγάπη" έχει μετεξελιχθεί σε προκρούστεια προσπάθεια βίαιης προσαρμογής του Αντιθέτου στα ανούσια μέτρας της θρησκείας.Γι' αυτό λοιπόν, θεωρώ οτι είναι λάθος να επιρρίπτουμε ευθυνες στον Χριστό για την καταντια και διαστρέβλωση της διδασκαλίας.Θέλουμε δεν θέλουμε είναι μια διδασκαλία που δίνει απάντηση στα ουσιώδη της ζωής, απάντηση στο ζήτημα της ζωής και του θανάτου.Αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς στη Λογική μέθοδο, ταπεινά φρονώ, δεν μπορούμε να προδικάζουμε την ύπαρξη ή όχι μετα θάνατον ζωής. Ειμαι πεπεισμένος-μπορεί να κάνω λάθος- οτι ο θάνατος ο ίδιος δεν αφορά τον άνθρωπο, όπου είναι Αυτός δεν είμαι Εγώ και όπου είμαι εγώ δεν είναι Αυτός(Επίκουρος). Όμως αν υπάρξει ζωή μετά την Κρίση ή όχι, αυτό ξεπερνάει τις αντιληπτικές μου ικανότητες και εναποκειται στην Εμπιστοσύνη στη διδασκαλία.(Πηγή μου αποτέλεσαν τα βιβλία του κ.Χρήστου Γιανναρά)Συγγνώμη αν κάτι διαστρέβλωσα ή δεν κατάλαβα καλά.Editor: McArthur90, 24.