ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου λείπεις απόψε. Ήμασταν παιδιά όταν άρχισα να σε αγαπώ. Μόνο 14 χρονών. 2010.Άρχισα να σε αγαπώ επειδή ήσουν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να καταλάβει τις βαθύτερες μου σκέψεις και όχι μόνο να τις καταλάβει αλλά να τις αναλύσει,να μου μιλήσει για τις δικές του και να φτιάξουμε μαζί ένα ταξίδι από λέξεις και από σκέψεις. Οποιο ποίημα έχω γράψει και όποια μαγεία έχω νιώσει στη ζωή ήταν επειδή σ αγάπησα. Ο κόσμος που χτίσαμε μαζί ήταν πολύ πιο αληθινός από αυτόν που βλέπω γύρω μου τώρα. Και μετά , όταν αρχίσαμε να μεγαλώνουμε ο έρωτας που κάναμε ήταν για μένα πολύ σημαντικότερος από τα ανούσια φοιτητικά κρεβάτια. Απ τη μια προσπαθώ να μη σε θυμάμαι για να μην πονάω, από την άλλη προσπαθώ να κρατήσω την κάθε ανάμνηση με ευλάβεια μέσα στο μυαλό μου,να μη χάσω ούτε μια.Το να χάνω αναμνήσεις είναι σα να χάνω εσένα δεύτερη φορά."Είσαι σπουδαία""Μην σταματήσεις να γράφεις"Τίποτα κοινό στα λόγια σου. Τόσο μοναδικός,τόσο ξεχωριστός,τόσο σπουδαίος. Αδύνατο να βρω έστω και 1 εκατοστό από τον υπέροχο εαυτό σου στους ανθρώπους τριγύρω... Χωρίσαμε πριν 3 χρόνια και όμως μέχρι πέρυσι τέτοια εποχή παλεύαμε να αντισταθούμε σε αυτό που νιώθαμε. Μυστικά ραντεβού στην παραλία,σε θέατρα,σε πάρκα.Να μιλάμε. Πόσο μα πόσο μου λείπει η φωνή σου. Η ένρινη χροιά της. Ο σπάνιος θυμός σου που είχε μέσα κάτι τόσο ερωτικό τις λίγες φορές που τον αντίκρυσα. Καθέ μικρό σημαδακι πάνω σου που το θυμάμαι και ας μην ξανακαναμε έρωτα από εκείνη τη μέρα...Εσύ να με παρακαλάς να μείνω και γω να σε διώχνω από φόβο. Από φόβο επειδή παρόλο που επικοινωνιακά ταυτιζόμασταν στο 100% ποτέ δεν με έκανες να νιώσω ότι με ποθησες αληθινά σαν γυναίκα. Μου φέρθηκες σκληρά πολλές φορές και το ξερεις. Αυτός ήταν και ο λόγος που τελικά φοβήθηκα να πάρω το ρίσκο. Και όταν το μετάνιωσα εσύ μου είπες ότι τελικά πιστεύεις πως δεν θα τα βρίσκαμε ποτέ όσο και αν προσπαθούσαμε. Τώρα,ένα χρόνο μετά πονάω ακόμα. Ξεκίνησα να σε αγαπάω στα 14 και είμαι 21. Πόσο μικρή... Πόσο μεγάλη νιώθω. Φοβαμαι.φοβαμαι γιατί εχω γίνει μια ψεύτρα. Κανω στους γύρω πως όλα είναι καλά και κάτι τέτοια βραδιά με πλακώνει το βάρος της απουσίας. Σε ποιον να πω αυτά που θέλω να πω σε εσένα; Είσαι το άλλο μισό της καρδιάς μου. Είναι άδικο πολύ άδικο που δεν μιλάμε. Και όμως δεν θέλω να σε ενοχλήσω γιατί σε αγαπώ αληθινά. Μου είπες ότι όταν σου μιλάω σε δυσκολευω από το να μ ξεχάσεις και θα το σεβαστώ. Προσπαθώ και γω να προχωρήσω έτσι κι αλλιώς. Συνέχεια όμως μέσα μου μια φωνή μου φωνάζει :ηλίθια! Συμβιβασμενη ηλίθια! Είσαι μόλις 21! Προσπάθησε και άλλο. Πάνε κάτω απ το σπίτι του ,παρτου εισιτήρια για το γύρο του κόσμου, γραψε ένα βιβλίο για εκείνον. Καν τον να νιώσει πως αξίζει η προσπάθεια. Ξέρεις, κάθε βελτίωση που προσπαθώ να κάνω στον εαυτο μου ενδόμυχα την κάνω για να γίνω αντάξια σου. Σε θαυμάζω απεριόριστα. Δεν ξέρω πως θα καταλήξει όλο αυτό. Ίσως καταλαγιασει με τον καιρό. Ίσως το να τελειωσουμε να με βγάλει σε μια ζωή καλύτερη. Προς το παρόν όμως η σκέψη πως έχουμε αλήθεια τελειώσει με πανικοβάλλει. Πώς γίνεται να έχω μία ευτυχισμένη ζωή χωρίς να σε αγαπώ;