ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά, που δεν ευχήθηκα στους δικούς μου. Χθες βράδυ, άργησα να ετοιμαστώ για την εκκλησία, βαριόμουν λιγάκι. Όσο ετοιμαζόμουν, ακούσαμε τα πυροτεχνήματα και καταλάβαμε ότι βγήκε η Ανάσταση. Ο πατέρας μου κοιμόταν, η μητέρα μου να φωνάζει, το ίδιο και η μεγαλύτερη αδερφή μου, η οποία ωστόσο θύμωσε και έβγαλε τα ρούχα της και φόρεσε τις πιτζάμες της. Δεν ήθελε λέει να γίνει ρεντίκολο στο χωριό, επειδή άργησε. Εν τέλει, πήγα στην εκκλησία με την άλλη μεγάλη αδερφή. Σήμερα το πρωι, κι άλλες φωνές από την μητέρα μου για το χθεσινό. Η μεγαλύτερη αδερφή ήταν ακόμα θυμωμένη και ο πατέρας μου στον κόσμο του. Ο νους ήταν, είναι και θα είναι, πάντα στο φαγητό, να τρώει πάντα μόνος του στο τραπέζι (και να μας λεει, φέρε μου εκείνο-φέρε μου το άλλο, κι αν δεν το κάνεις βάζει τις φωνές) ενώ η υπόλοιπη οικογένεια και συγγενείς να είναι ακόμα όρθιοι κάνοντας δουλειές. Τελικά, καθήσαμε όλοι να φάμε και ο πατέρας μου (κλασσικά) είχε τελειώσει, έκατσε λίγα λεπτά και μας άφησε να πάει για ύπνο. Κάθε χρόνο, σε όλες τις γιορτές, τα ίδια και τα ίδια. Πραγματικά, όσο περνάει ο καιρός, με κουράζουν όλο και περισσότερο.