ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δύο ακριβώς. Νταν. Σαν σήμερα πριν 22 χρόνια και πέντε ώρες περιπου είδα για πρώτη φορά το φως του ήλιου. Ή μαλλον το φως του δωματιου. Δεν ξέρω. Δεν θυμαμαι για να ειμαι ειλικρινής. Θυμαμαι όμως ότι απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτό μου κάθε Αυγουστο έλεγα πως είναι ο μήνας μου. Κάθε 7 Αυγουστου ολη η γη δουλευε για μένα. Και κάθε 7 Αυγουστου στις 2 με γιορταζα. Με θυμομουν . Γιορταζα την υπαρξη μου σε αυτο τον κοσμο και δεν ακουγα κανεναν. Φοραγα ροζ καπελακια που ελεγαν πριγκιπισσα, εβγαζα φωτογραφιες και εκανα ονειρα και σχεδια πανω απο τα κερακια μου, που παντα προτιμουσα να δειχνουν την ηλικια μου σε πλήθος κι οχι με αριθμο. Φετος με ξεχασα. Η ωρα ειναι 7 και τωρα με θυμηθηκα. Δεν φοραω ροζ καπελακια ουτε κανω ονειρα. Δεν μαρεσουν τα 22 σαν αριθμος και δεν ξεκινησαν καλα. Επειδη ξερω οτι σιγουρα θα το διαβασεις κι εσυ, ναι γκρινιαζω παλι. Αλλα τιιι να κανω που βλεπω οτι με χανω γαμωτο. Που ειναι η τρελα μου κι ο αφθορμητισμος μου. Που ειναι ολα αυτα και μιρλιαζω. Δεν μαρεσει ούτε μενα ξερεις. Αλλα δε μου βγαινει να το αλλαξω. Περσι ήταν αλλιως. Καθε περσι και καλύτερα. Γιατι ετσι. Μαλλον μεγαλωσα υπερβολικα. Μισω τα γενεθλια μονη μου. Τα μισω. Ισως γιατι η υπαρξη μου συνδεονται με ανθρωπους κι οι ανθρωποι φευγουν.