3.9.2014 | 00:25
Η αδερφή μου δε μου λέει
τίποτα κακοπροαίρετα. Με αγαπάει και θέλει το καλό μου. Απλώς έχει δει πόσο έχω υποφέρει εξαιτίας σου και δεν ξέρει την καλή σου πλευρά, έχει διαφορετική οπτική...και δεν έχει άδικο να μην σε πιστεύει. Δεν μπορεί να αναγνωρίσει την αγάπη μέσα σε όλο αυτό. Ποτέ δε θα μου έλεγε κάτι χωρίς καλή πρόθεση, πρόθεση να με προστατεύσει. Αλλά εγώ σε πιστεύω και σε αγαπάω κι ας μην έδωσες πάλι σημασία σε αυτά που σου ζήτησα. Κι ας κατάλαβα για μια ακόμη φορά πόσο λίγο μετράει η γνώμη μου για σένα. Και πώς να μιλήσω μαζί σου, αφού εσύ δε συζητάς μαζί μου; Αφού σε χρειάζομαι και λείπεις, πώς μου ζητάς να μη στρέφομαι σ' αυτούς που είναι πραγματικά δίπλα μου;