ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω μια μάνα... Αναρωτιέμαι αν είναι μάνα αυτή. Από μικρή την θυμάμαι να μ' έχει γραμμένη. Όλο δουλειά, δουλειά, δουλειά, συμφωνώ δύσκολοι καιροί, έλεγε ότι δεν προλαβαίνει αλλά πώς γίνεται να προλαβαίνει να πηγαίνει στους Προσκόπους, να βγαίνει με φίλους και να μην προλαβαίνει να κάτσει μαζί μου ούτε πέντε λεπτά στο ίδιο δωμάτιο;Αυτά όλα της τα έλεγα. Μετάνιωνε για ένα διάστημα, μου συμπεριφερόταν κανονικά και μετά πάλι τα ίδια... Μετά από ένα σημείο νομίζω ότι αν ζούσα ή αν πέθανα δεν θα το έπαιρνε χαμπάρι. Της λέγαμε έλα μπάνιο με τον μπαμπά, όχι. Πάμε διακοπές; Όχι. Θέλεις να πάμε μια βόλτα, να βγούμε για έναν καφέ; Όχι. Δεν είμαι υπερβολική, πάντα με είχε γραμμένη και δεν την θυμάμαι ούτε μια φορά στο σπίτι. Θυμάμαι μικρή ήταν μια αργία και είχα κάτσει σπίτι για δεύτερη συνεχόμενη μέρα, γιατί είχε κάτσει και την Κυριακή. Ήμουν πολύ μικρούλα και είχα πανικοβληθεί, αυτές τις ώρες τις είχα συνδέσει ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ χωρίς αυτή κι αντί να χαρώ που επιτέλους τις περνούσα μαζί της, απλά μου προκαλούσαν δυσφορία.Βέβαια. Δεν είχε ποτέ χρόνο για το παιδί της. Αλλά είχε πάντα χρόνο για φίλους, για ψώνια, για ταξίδια... Εννοείται χωρίς εμένα. Και φανταστείτε ότι με εμένα για τα δεδομένα της ήταν εντάξει. Τα αδέρφια μου πολλές φορές έκανε να τα δει εβδομάδες.Αλλά είμαι σίγουρη, ακόμη δεν έχετε καταλάβει. Ξυπνάω το πρωί. Η μαμά; Δουλειά. Περνάει το πρωί έρχεται το μεσημέρι. Η μαμά; Δουλειά. Το απόγευμα; Πάλι δουλειά, άντε να πάτε κάνα μπάνιο. Το βράδυ; 9 στις 10 θα πάει στους Προσκόπους ή σε άλλες δουλειές. Καταλαβαίνετε; Η μάνα μου δεν ήταν ποτέ μαζί μου. Και το θεωρεί και φυσιολογικό! Με θεωρεί τρελή και αχάριστη που τις ζητάω λίγο από τον πολύτιμο χρόνο της. Όλοι εσείς που έχετε μαμάδες που έχουν πάντα μια ανοιχτή αγκαλιά, που πάντα θα σας φωνάζουν: "Το γάλα σου πιες!" ή "Ζακέτα να βάλεις!" δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο τυχεροί είστε. Μακάρι να είχα κι εγώ μια τέτοια.Ευτυχώς για μένα έχω τη γιαγιά μου που θα μου συμπεριφερθεί σαν μάνα. Που πάντα θα μπορώ να χωθώ στην αγκαλιά της, θα μπορώ να της πω: "Γιαγιά, μου κάνεις ένα τοστάκι;", θα μπορώ να την εμπιστευθώ, θα μπορώ να βασιστώ πάνω της, θα ξέρω πάντα ότι κρύβει απέραντη αγάπη για μένα. Ναι, θα μου σπάσει και τα νεύρα. Θα γκρινιάξει. Αλλά θα είναι πάντα εκεί. Και τι δεν θα έδινα να ασχολιόταν λιγάκι μαζί μου η μάνα μου κι ας γκρίνιαζε όλη μέρα.Είναι δυνατόν μια μάνα να μην ξέρει αν έφαγε το παιδί της; Να μην ξέρει αν είναι καλά, αν έχει κάποιο πρόβλημα; Να μην ξέρει τους δασκάλους του; Να μην ξέρει τους φίλους του, το αγόρι του; Είναι. Η μάνα μου απλά αδιαφορεί. Μην σας πω ότι θα προτιμούσε απλά να μην υπήρχα. Θα είχε γλυτώσει πολλές δυσάρεστες στιγμές που ένα μυξιάρικο 10χρονο την παρακαλούσε να του δώσει λίγη σημασίαΌταν μεγάλωσα βρήκα την στάση που θα έπρεπε να έχω πάντα απέναντι της. Κι εγώ αδιαφορία. Δεν με ενδιαφέρει πλέον τι κάνει, ζει ή πέθανε. Ούτως ή άλλως ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για μένα και με το βλέμμα της πάντα ήταν σαν να μου έλεγε: "Βλέπεις το βλέμμα μου; Και που στο χαρίζω να με ευχαριστείς".Θέλω να πω κάτι τελευταίο. Αν κάποιος από εσάς σκοπεύει να γίνει ένας τέτοιος γονιός, απλά ας μην κάνει παιδί. Είναι προτιμότερο να μην ζει, παρά να ζει με τόσα ψυχολογικά προβλήματα και ανασφάλειες που θα το στιγματίσουν για πάντα. Γιατί οι περισσότεροι δεν το καταλαβαίνετε επειδή είχατε μία μαμά που πάντα σας νοιαζόταν. Αλλά εγώ δεν την είχα ποτέ. Δεν υπήρχα ποτέ γι' αυτήν. Κι αυτό είναι ένα παράπονο που θα το κουβαλάω πάντα μέσα μου.