ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τη γνώρισα ένα φθινοπωρινό βράδυ. Τα μάτια της ήταν πρησμένα από το κλάμα και την αυπνία. Την πλησίασα, την αγκάλιασα της μιλούσα για ώρες. Εκείνη ήταν σιωπηλή. Μισοχαμογελούσε πότε-πότε. Ξέρετε, αυτό το χαμόγελο που δεν ξέρεις τι σημαίνει. Θυμάμαι, είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου να την κάνω να ΓΕΛΑΣΕΙ!! Και το πέτυχα! Κι αναθάρρησα, κι άρχισα να μιλάω κι άλλο...κι άλλο...κι άλλο.. κι εκείνη άρχισε να γελάει όλο και περισσότερο!! Η καρδιά μου γελούσε κι αυτή!! Και περάσαν οι μέρες, τα βράδια, και γίναμε αχώριστοι! Της υποσχέθηκα πως είμαι εγώ εδώ γι αυτήν! Πως ποτέ δεν θα την πληγώσω... πως δεν θέλω ποτέ να ξανά αντικρύσω τα μάτια της πρησμένα και βουρκωμένα όπως εκείνο το πρώτο βράδυ.. Στην αρχή η καρδούλα της με πλησίαζε δειλά, μα τελικά τα κατάφερα! Με εμπιστεύτηκε! Με αγάπησε... έριξε τις άμυνές της και ήταν πια δική μου. Ένιωθα οτι πετάω!! Πέρασε ο καιρός και το ένιωσα...ήμουν το σπίτι της... έτσι έλεγε. Και κάπου εκεί άρχισα να τα χαλάω όλα.. Δεν ξέρω τι έφταιγε. Ίσως οτι τελικά εγώ δεν τα είχα καλά με τον εαυτό μου. Μα άρχισαν ξαφνικά να με ενοχλούν τα πάντα. Άρχισα να εξαφανίζομαι, να την απομακρύνω, να την πληγώνω με λέξεις που απορώ πώς ξεστόμισα. Άρχισα να την κάνω να αισθάνεται πως δεν είναι και ποτέ δεν θα είναι αρκετή για μένα... Σχεδόν την απάτησα.. Κοιτάζοντας πίσω, δεν με αναγνωρίζω.. Όχι μόνο δεν τήρησα καμία υπόσχεση, αλλά την έκανα να νιώσει οτι φταίει κι από πάνω... οτι φταίει που εγώ δεν ξέρω τι θέλω. Παρόλο που τότε νόμιζα οτι ξέρω τι θέλω... Ήθελα την τέλεια σύντροφο. Να είναι όμορφη, σέξι, ανεξάρτητη, έξυπνη, μορφωμένη, να μην γκρινιάζει, να μην με πιέζει, να με θέλει αλλά όχι τόσο ώστε να με πνίγει (ακόμα κι αν την προκαλέσω να το κάνει). Είχα έναν μύθο της τέλειας συντρόφου στο κεφάλι μου. Αργότερα κατάλαβα πως το μόνο που μου έφταιγε, ήταν ο τρόπος που έχω μεγαλώσει και ο φόβος μου για τη σύνδεση.. Τέλος πάντων, κατάλαβα οτι ο μόνος που μου έφταιγε ήταν ο εαυτός μου (άντε λίγο και οι γονείς μου). Το αστείο είναι πως εκείνη είχε τα περισσότερα απ' αυτά που έψαχνα. Κι όσα δεν είχε ακόμα, ήταν στην πορεία για να τα αποκτήσει. Αντικειμενικά για κάποιον άλλον θα ήταν η τέλεια σύντροφος. Εγώ αυτό όμως τότε δεν μπορούσα να το δω. Ήξερα πως την αγαπάω... αλλά δεν άντεχα να είμαι μαζί της. Δεν αντεχα και μακριά της όμως. έφευγα και γύριζα. Ακούγεται σα να έπαιζα, όμως τότε πραγματικά ήμουν τόσο μπερδεμένος, χαμένος και φοβισμένος.. Περάσανε τα χρόνια... μου στάθηκε σε πολλά. Μου έδωσε πολλά. Μα εγώ θολωμένος δεν εκτιμούσα τίποτα. Συνέχιζα να φέρομαι σαν κακομαθημένο παιδάκι. Έτσι κάποια μέρα το τράβηξα στα άκρα. Είπα πράγματα που την πόνεσαν πολύ. Την έσπασαν.. το είδα στα μάτια της.. Και αυτή ήταν η στιγμή που την έχασα. Τώρα πια καταλαβαίνω πως εκείνη ήταν και η στιγμή που έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Το μεγαλύτερό μου λάθος.. Ήταν καιρός να με αφήσει πίσω. Και καλά έκανε. Ήταν καιρός να γνωρίσει κάποιον που θα της φερθεί όπως της άξιζε. Και αυτό έκανε απ' ότι έμαθα λίγο καιρό μετά. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω.. Αν τα είχα βρει με τον εαυτό μου.. Αν καταλάβαινα τι μου συμβαίνει τότε αντί για τώρα.. Δεν θα την άφηνα στιγμή από τα μάτια μου!! Δεν θα φερόμουν σαν 5χρονο που δεν ξέρει τι θέλει. Δεν θα την πλήγωνα, δεν θα την άφηνα στιγμή να πιστεύει οτι δεν είναι αρκετή!! Γιατί ήταν, είναι και θα είναι η αγάπη της ζωής μου...! Αν τύχει και το δεις αυτό.. συγνώμη... σ' αγαπάω... μου λείπεις.. Υ.Γ.: Μάγκες μην την πατάτε όπως εγώ. Να τις φροντίζεται, να τις αγαπάτε, να τις αποδέχεστε και να τις αγκαλιάζετε ακόμα κι όταν γκρινιάζουν..!! Πριν τις διώξετε ή πριν τις αφήσετε να φύγουν, αναλογιστείτε τι αφήνετε.. θυμηθείτε τι νιώσατε όταν τις βρήκατε.. Ρωτήστε τον εαυτό σας αν αυτό που πάτε να κάνετε είναι αυτό που πραγματικά θέλετε, ή αν απλά φοβηθήκατε την αγάπη..