ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξέρω πως ήρθε η ώρα να κλείσει αυτό το κεφάλαιο.Μερικές στιγμές με πιάνει το παράπονο κ κλαίω, αναρωτιέμαι γιατί να γίνουμε έτσι... Ξεκινήσαμε με τους καλύτερους οιωνούς,συνεχίσαμε μέχρι που προσγειώθηκα στην πραγματικότητα,είναι αυτό που λένε πως η άγνοια είναι ευτυχία....πάλεψα,να σε εμπιστευτώ ξανά,να σε δω με τα μάτια που σε έβλεπα στην αρχή,τοτε ποθ πίστευα πως είσαι ο πιο ειλικρινής και ιδανικός άντρας.Ματαια,στο μυαλό μου στριφογυρίζε συνέχεια κ κάθε φορά που έψαχνα όλο και κάτι έβρισκα.Ενάμιση xεονο μετά κ η ιστορία ακόμα επαναλαμβάνεται. Και οι χωρισμοί μου εχουν γίνει κ αυτοι συνήθεια όμως αυτή τη φορά ήταν κάτω από πολύ ασχημες συνθηκες...Δεν ξέρω αν είναι οριστικό τόσο πολύ το συνήθισα,δεν ξέρω τι θέλω και τι όχι,ξέρω όμως πως είναι καλύτερα να τελειώσει.Ήμουν το στανταρακι σου,η γυναίκα για να ανοίξεις απλά ένα σπίτι κ να κάνεις οικογένεια όμως δεν είναι αυτό αγάπη.Δεν αγαπάς τον άλλο έτσι,τον σέβεσαι,τον ποθείς,δεν θα τον απατουσες με την πρώτη ευκαιρία.Κ όταν στον άλλο δεν προσφέρεις αυτό που έχει ανάγκη λογικό να γίνομαι καχυποπτη κ υστερική και να μη σε κάνω χαρούμενο..Τελικά ήταν καλύτερα τα χρόνια που χαράμισα μέσα στην άγνοια και το ψέμα η καλύτερα να ξέρω την αλήθεια;