ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα σας πω λίγα πράγματα για εμένα.Λοιπόν,είμαι 19 ετών και έχω μεγαλώσει στην Αθήνα.Έδωσα πανελλήνιες και εγώ και πέτυχα την σχολή που ήθελα απλά όχι στην Αθήνα αλλά στην Θεσσαλονίκη.Μετά από πολύ σκέψη για το αν ήμουν έτοιμη να ζήσω σε άλλη πόλη μόνη μου (δεν υπήρχε ζήτημα οικονομικής υποστήριξης)αποφάσισα να πάω και να αφήσω με βαριά καρδιά τη ζωή μου εδώ.Δεν ήθελα καθόλου να πάω βασικά,αλλά οι επιλογές που είχα μετά δεν με οδηγούσαν σε αυτό που αγαπάω και να ξανάδινα πανελλήνιες δεν υπήρχε περίπτωση.Τράβηξα λοιπόν για την συμπρωτεύουσα,τόσο τρομαγμένη και τόσο στενοχωρημένη,εγώ ήθελα την Αθήνα.Οι πρώτοι μήνες εκεί ήταν πολύ δύσκολοι,κανείς δεν καταλάβαινε τι περνούσα,ήθελα να φύγω..με τον καιρό άρχισα να συνηθίζω γνώρισα τις πρώτες παρέες,τον πρώτο έρωτα και μου άρεσε πολύ η σχολή,όπως και αυτή η ανεξάντλητη ελευθερία και ευχαρίστηση να ζεις και να φροντίζεις για όλα εσύ μόνος σου.Έζησα για πρώτη φορά,και μου άρεσε.Πέρασε η χρονιά και πέρασε και η γλύκα της αρχής..Άρχισα να δυσκολεύομαι και ενώ είχα ήδη χτίσει κάποια πράγματα με πολύ κόπο (σε σχολή και σχέσεις),έχασα την ουσία.Τίποτα δεν με ευχαριστούσε,και αυτό το γέμισμα που είχα νιώσει τόσο έντονα με εγκατέλειψε ξαφνικά,απομακρύνθηκα από τις παρέες,δεν έβγαινα για καιρό,μόνο στη σχολή εστίαζα για να μην νιώθω όσο άσχημα ένιωθα.Μια αίσθηση αποτυχίας και φόβου για τα επόμενα,βίωσα κρίσεις πανικού,έμεινα μόνη,αποστασιωποίησα τον εαυτό μου από ΟΛΑ.Έχασα το νόημα ή μάλλον δεν το βρήκα ποτέ.Όλα αυτά με οδήγησαν σε μία άλλη μάλλον λανθασμένη απόφαση,αιτήθηκα την μεταφορά μου στην αντίστοιχη σχολή της Αθήνας με 10%,μου φταίξανε όλα και έφυγα.Ξαναήρθα λοιπόν,ήθελα νέα αρχή οπωσδήποτε.Ξανά με τους γονείς μου(μεγάλο κεφάλαιο και αυτό),ξαναβρήκα παλιούς φίλους,έκανα καινούργιους και έχω γεμίσει το πρόγραμμά μου με σχολη,θέατρο,φωτογραφία και άλλα.Μα δεν με νοιάζει τίποτα,τα κάνω όλα μηχανικά,εξακολουθώ να νιωθω αυτή την αίσθηση της αχρηστίας,της εγκατάλειψης και ας έχω υποκειμενικά κάνει σωστές επιλογές.Ένα βάρος στο στήθος μου κάθε φορά που αναπνέω,δεν ξαναβρήκα τη γλύκα το γέμισμα.Δεν χρειαζόταν να αφήσω τη Θεσσαλονίκη,δεν μου φταίνε οι παρέες μου,εγώ είμαι το πρόβλημα και αδυνατώ να λύσω το μπέρδεμα.Είναι σαν να νέκρωσα ξαφνικά,και δεν μπορώ να βρώ την αιτία.Πως βγάζει νόημα αυτό;