ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με την καραντινα αυτη ηρθε η στιγμη να αντιμετωπισω την αληθεια καταματα...να αποδεχτω οτι οσοι εχασα απο τη ζωη μου μου λειπουν και δεν υπαρχει περιπτωση να ξαναγυρισουν..οχι γιατι δεν το ηθελαν αλλα γιατι δε μπορουν εκει που βρισκονται...η ζωη μου τα εφερε δυσκολα γι αυτο δε μπορω μεχρι τωρα να το ξεπερασω..γιατι ειναι κομματι της παιδικης μου ηλικιας και κυριως της προστασιας..το συνειδητοποιησα βλεποντας ενα εργο με τον πατερα που αγκαλιαζει την κορη..ο παππους το εγγονι....αυτο ειναι που μου λειπει τοσο πολυ και μονο με την αισθηση της αγκαλιας τους θα ενιωθα ανακουφιση...οσο και αν τους εψαξα δεν τους βρισκω παρα μονο στις αναμνησεις μου...πρεπει να προχωρησω τη ζωη μου ομως..αλλα δυστυχως ολα ηρθαν δυσκολα εξαιτιας της ανεργιας και του κορονοιου αλλα και εξαιτιας του πατερα μου...για μενα δε φοβαμαι τοσο...οσο για τον αδερφο μου που ολα τα βρισκει ματαια, ειναι 35 με μια δουλεια που παιρνει 500, η μανα μου χωρις συνταξη να τη βοηθαμε εγω και ο αδερφος μου και μενοντας παρανομα στο ιδιο μας το σπιτι που ο πατερας μου το υποθηκευσε και αναγκαστήκαμε να κανουμε αποποιηση κληρονομιας...εγω ειμαι με τον ανθρωπο μου πια στο σπιτι μας ομως για τη μανα κσι κυριως τον αδερφο μου ανησυχω...δε βλεπω φως στον οριζοντα...θελω να ειναι καλα οι δικοι μου...κουραστηκα...