ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήμασταν μικρά μπαίναμε κρυφά στην αποθήκη του παππού μήπως βρούμε κανένα "θησαυρό" (κανένα παλιό παιχνίδι ή ποδήλατο, κανένα σφυρί, καμιά ξεφούσκωτη μπάλα). Ο παππούς δεν πετούσε ποτέ τίποτα. Όχι πως του φάνηκε ποτέ τίποτα από αυτά που φύλαγε χρήσιμο, αλλά δεν μπορούσε να αποχωριστεί συναισθηματικά οποιοδήποτε αντικείμενο.Πολλάκις προσπαθήσαμε με την μάνα, τον πατέρα μου, τα αδέρφια του και τις γυναίκες τους, ακόμη και με τον μικρό ξάδερφο, να βάλουμε χέρι στα πράγματα του, να τα ξεκαθαρίσουμε τέλος πάντων.Δεν μας άφηνε ποτέ.Πάντα έμπαινε στη μέση, έβαζε δυο φωνές και μετά κλείδωνε την αποθήκη. Πάντα έφερνε αντιρρήσεις. Μέχρι τώρα. Ο παππούς πέθανε χτες. Και εγώ δεν πρόλαβα να πάω να τον δω. Δεν πρόλαβα να πάω ούτε αυτόν τον μήνα. Ούτε τον προηγούμενο, ούτε το μήνα πριν. Διαβάσματα, φροντιστήρια, πανελλήνιες. "Θα πεθάνω και δεν θα το μάθεις." Σαββάτο βράδυ εγκεφαλικό. Κυριακή πρωί εντατική. Δευτέρα επισκεπτήριο. Τρίτη..Ο χρόνος δε γυρίζει πίσω. Δεν μπορώ να κάνω το τηλέφωνο που ποτέ δεν έκανα. Την αγκαλιά που περίμενε τόσους μήνες. Το φιλί στο μάγουλο και τη γκρίνια μου για το μουστάκι που ΠΑΛΙ δεν ξύρισε. Δεν είχε την ευκαιρία να μου παραπονεθεί για μια τελευταία φορά για το πόσο τον έχω ξεχάσει. Ή να τσακωθούμε άλλη μία φορά για τις σπόντες που πετάει στη μάνα μου.Ο παππούς μου δεν ήταν σαν τους άλλους παππούδες. Ήταν όμως παππούς μου. Και αυτό δεν αλλάζει.Τώρα λοιπόν, μπορούμε να πάμε να ξεκαθαρίσουμε την αποθήκη. Μόνο που φαίνεται πως κανείς πια δε θέλει.Μόνο εγώ.Γιατί κάπου εκεί μέσα είχα ξεχάσει από παιδί μια συγγνώμη. Και ένα "σ'αγαπώ ρε παππού". Που δεν τα βρήκε ποτέ..