ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απολύθηκα, ναι είναι γεγονός. Όπως και εκατομμύρια άλλοι και άλλες.. όμως δεν με παρηγορεί αυτό το γεγονός. Ένα σύνηθες 24ωρο μου φαντάζει 58ωρο. Η πλήξη και το κούφιο βλέμμα καρφωμένο στο κενό, είναι συνεχώς δίπλα μου και μου υπενθυμίζουν πόσο άχρηστη είμαι. Μα.. το ξέρω αν κοιτάξω βαθιά μέσα μου πως δεν είναι αλήθεια. Έχω δύναμη, ζωντάνια, όρεξη έχω πολλά ακόμη να δώσω και να πάρω αλλά είμαι καταδικασμένη όλα αυτά να τα καταπνίγω με τις δήθεν κοινωνικές συνευρέσεις τύπου γυμναστήριο, καφέδες με κλαυσίγελους και αναγκαστικά ξεκαρδίσματα, μην τυχών και με πάρουν χαμπάρι πως έχω κατάθλιψη, ε ναι είναι ταμπού ακόμη, όχι μα εσύ μια τόσο αξιόλογη κοπέλα, όμορφη με προσόντα, προϋπηρεσία, με το παληκάρι σου να βλέπεις καθώς μεγαλώνει, μα δύναμη δεν παίρνεις από όλα αυτά?? Ναι, ναι ησυχάστε φακλάνες και ανίδεες παίρνω δύναμη αλλά, δεν φταίω εγώ που μέσα μου καίει φωτιά, που η ανεξάντλητη δύναμή μου εγκλωβίζεται σε καθημερινές αποτυπώσεις γυναικείων κλισέ, σπίτι, οικιακά και μην μιλάς κοπέλα όλα θα φτιάξουν, κάνε ένα γλυκό, πήγαινε βόλτα και θα δεις θα σου περάσει... ΟΧΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΕΡΝΑ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΘΕΛΩ. Θέλω να νιώθω χρήσιμη , να έχω χρήματα, να έχω σκοπό και επιτέλους να κάνω πράξη τα όνειρά μου που με ευκολία 5 κόπανοι μου τα στέρησαν λέγοντάς μου : είσαι ακριβή και μεγάλη κοπέλα ε και κουράστηκες με τα χρόνια , πιο καλά να πας σπίτι σου να ξεκουραστείς. Η δύναμη της συγχώρεσης έχουν πει πως είναι ίσως η ανώτερη αξία της ανθρώπινης ύπαρξης. Προσπαθώ και την "δουλεύω" αυτή τη δύναμη για το καλό μου. Για τους ανθρώπους που με αγαπάνε, για το παιδί μου. Μαμά τι έχεις πάλι? Τίποτε αγόρι μου, τίποτε, απλώς βαρέθηκα μην ανησυχείς. Και πάμε πάλι.. μέρα, μετά νύχτα, μετά μέρα, μετά νύχτα.. μετά.....